|
|
|||||||||||||
Ostatnie 10 torrentów
Ostatnie 10 komentarzy
Wygląd torrentów:
Kategoria:
Muzyka
Gatunek:
Heavy Metal
Ilość torrentów:
275
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
ABSOLUTNIE ZJAWISKOWY ALBUM!!! ...( TrackList )... 1. Trial By Fire 5:11 2. The Far Side Of The Horizon 5:50 3. The Machine Gunner 3:47 4. Rise Again 4:51 5. Window Panes 3:55 6. Run Away 4:36 7. Stranded 4:42 8. At The Waters Edge 3:50 9. Borrowed Time 4:42 10. Sometimes 4:09 11. The Silence Broken 5:04 ...( Obsada )... Guitar - Joop Wolters Keyboards - Vivien Lalu Lead Vocals, Backing Vocals - Ray Alder Bass Guitar - Philip Bynoe Drums - Mark Zonder Backing Vocals - Robbie Wyckoff https://www.youtube.com/watch?v=nuF5R6wflgM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 1
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-07-03 11:31:41
Rozmiar: 119.52 MB
Peerów: 5
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
ABSOLUTNIE ZJAWISKOWY ALBUM!!! ...( TrackList )... 1. Trial By Fire 5:11 2. The Far Side Of The Horizon 5:50 3. The Machine Gunner 3:47 4. Rise Again 4:51 5. Window Panes 3:55 6. Run Away 4:36 7. Stranded 4:42 8. At The Waters Edge 3:50 9. Borrowed Time 4:42 10. Sometimes 4:09 11. The Silence Broken 5:04 ...( Obsada )... Guitar - Joop Wolters Keyboards - Vivien Lalu Lead Vocals, Backing Vocals - Ray Alder Bass Guitar - Philip Bynoe Drums - Mark Zonder Backing Vocals - Robbie Wyckoff https://www.youtube.com/watch?v=nuF5R6wflgM SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 1
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-07-03 11:31:28
Rozmiar: 386.19 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... 8 lat. Tyle musieliśmy czekać na nowy album jednego z najbardziej intrygujących niemieckich zespołów. Sieges Even od czasu swojego debiutu tworzy muzykę bardzo ambitną, techniczną podpartą nienagannym warsztatem instrumentalnym. Panowie nigdy poniżej pewnego poziomu (bardzo wysokiego) nie zeszli - czy to na techno-thrashowym "Life Cycles", albo pokręconym do granic możliwości, odrzucającym słuchacza, nieprzystępnym "Steps", gdzie inspirowali się Rush, czy na moim ulubionym, soczystym "Sophisticated". Tym razem prog metalowego szaleństwa, instrumentalnej wirtuozerii i szokujących łamańców jest o wiele mniej. Ba! "The Art..." to zupełnie inna płyta niż choćby ostatni "Uneven". Piękna, mądra, uczuciowa muzyka, zagrana bardzo delikatnie w przemyślany sposób, ale nie pozbawiona luzu i świeżości. Odniesienia do debiutu czy "Steps", w postaci nawiązań do muzyki granej przez Rush, możemy zaobserwować w takich utworach jak wolno rozkręcające się, subtelne "Unbreakable" (od 4 minuty mamy wszystko, co najlepsze w progresie), "Styx", czy gitarowa "Stigmata" (solówki i "kanadyjski" refren). Moją uwagę jednak przykuły utwory, które pokazują inne oblicze zespołu braci Holzwarth. Jestem pod wielkim wrażeniem 10-minutowego "The Weight", czy "The Lonely Views Of Condors". Ciepło i dobroć biją z tej muzyki na kilometr, co przywodzi mi na myśl choćby Enchant. Warto zwrócić uwagę na pracę gitary (charakterystyczne akordy i bicia, częste używanie akustyka, klasyczne efekty gitarowe), wysunięty, jak zawsze zaskakujący swoją intensywnością bas, nakładające się delikatne wokale (podobne zabiegi możemy spotkać choćby na płytach Spock's Beard, Neala Morse'a, czy The Flower Kings), oraz niesamowitą perkusję Alexa, która była, jest i będzie fundamentem twórczości Sieges Even. Największym plusem albumu, oprócz ultra-technicznego wykonania i magicznej otoczki, są wokale i refreny. Wystarczy posłuchać pierwszych 2-3 utworów, i już można dostać wypieków na twarzy. Ciekawe, niebanalne aranżacje sprawiają, że album nie dłuży się, nie nudzi ani nie mdli. Dostaliśmy 8 (bo intra nie liczę) wyjątkowych kompozycji na bardzo wysokim poziomie. "The Art Of Navigating By The Stars" to bezsprzecznie jeden z jaśniejszych punktów w tegorocznym katalogu muzycznym - pozycja unikalna i niepowtarzalna, choć jej ambitne i mądre oblicze może niejednych odrzucić. Zachwycam się nad zawartością nowej płyty Sieges Even, a zapomniałem wspomnieć o kilku ważnych faktach. Przy produkcji maczał palce niejaki Uwe Lulis, krystaliczne i "ciepłe" brzmienie nie pozbawione jest więc dawki ciężaru i soczystości. Na albumie debiutuje nowy, czwarty już, wokalista - Arno Menses. Facet doskonale wpasował się do muzycznej zawartości "The Art...", a jego czysta, delikatna barwa przypomina trochę mistrza Teda Leonarda. Jako ciekawostkę warto także przypomnieć, że mamy do czynienia właściwie z jednym, 63-minutowym utworem, podzielonym na części. Nie zmienia to faktu, że album jest niesamowicie spójny, utrzymany w jednej, klimatyczno-uczuciowej konwencji, starannie zaaranżowany i bezbłędnie nagrany. Wciąga niesamowicie, ekscytuje i intryguje. Jeżeli dodamy do tego wartościowe teksty, rysuje się nam jeden z głównych kandydatów do płyty roku. Warto było czekać na taką miłą niespodziankę. Chylę czoła przed mistrzami. Michał 'Telperion' Nowak The Art of Making Beautiful Music The Holzwarth brothers are European Progressive Metal legends. The creatvity and skill of these two alone is downright amazing. After ten years, Sieges Even has finally released a new album. Arno Menses and Markus Steffen are the latest musicians to walk through the revolving door the Holzwarths frequently open. Progressive Metal is a sophisticated genre. There is a myriad of adjectives that can be used to describe many albums made by amazing musicians in this genre. This album however is one of the few I would use the world beautiful to describe. That's right, this album is downright beautiful music that can be absorbed by a listener each and every time. The composing is different from what many have come to know Sieges Even for. This album is focused much more on creating an intimate connection with the listener. It's a concept album. The concept is one that revolves around maturing and aging, what better concept to go along with such intimate emotional music. There's great depth to the harmonies and time signatures throughout this album. The transitions are really brought out by drummer Alex Holzwarth, so the listener can never miss an important music change; unless of course the listener isn't even listening, therefore resigning his role as a listener. Oliver Holzwarth puts in one of the artistic bass performances in the genre. His rapid scale runs and strong polyrythymns can fascinate those who could consider themselves deaf to basslines. He shows an incredible ablity to shift positions and articulate. Holzwarth is able to do so many stylistic things that many bass players in the genre do not do. His playing is smooth, sharp, light, or heavy whenever the situation calls. Holzwarth exhibts both great technique and great artistic sense, two things which are very difficult to mix. Alex Holzwarth does many of the same things brother Oliver does except on drums. Alex Holzwarth can play the difficult polyrythymns and the technical fills. All four limbs for Holzwarth are costantly being used to play the most sophisticated rythymn parts possible. He is as dynamic on his set as Oliver is on his bass, creating great stylistic soundscapes to make beautiful music. The rythymn section of this band is above that of many five star quality albums. Markus Steffen is the new guitarist. He is an interesting fit. His abilities do not reflect that of a typical progressive metal guitarist, but that may be one of the things makes this album so special. Steffen has a great ability to play smooth cycling arpeggio figures. He makes great transitions between keys and chords, a sign of a great choice of leading tones. Steffen has excellent technique, but rather than showing it off in solos, he has great chemistry playing with a band. Steffen is a skilled guitarist that does not get in a listener's face. Arno Menses did not quite have the positive impact Markus Steffen did. Menses' vocals don't quite have the chemistry the rest of the band has, at least on the first lesson. With every listen Menses' vocals consistently seem to fall more into place. His vocal abilities are extraordinary with great intonation and tone, but an unconventional tone for the genre. The production is crystal clear. The more impressive thing about the production is the variety of tones each individual instrument has while retaining this clarity. The drums, bass, guitar, and vocals all change throughout the album. This album is a tonal masterpiece that fans of active production will absolutely swoon for. Fans of harder and faster progressive metal may not appreciate this album as much. Fans of more inventive and softer forms of progressive metal will definately appreciate this album. None the less, this album showcases great musical abilities combing excellent technique with stylistic abilities that we need musicians for. This album is one of the most human in progressive metal. AtLossForWords ...( TrackList )... 1. Intro: Navigating By The Stars 0:29 2. Sequence I: The Weight 10:13 3. Sequence II: The Lonely Views Of Condors 6:14 4. Sequence III: Unbreakable 8:59 5. Sequence IV: Stigmata 8:22 6. Sequence V: Blue Wide Open 5:13 7. Sequence VI: To The Ones Who Have Failed 7:26 8. Sequence VII: Lighthouse 7:41 9. Sequence VIII: Styx 8:55 ...( Obsada )... Bass - Oliver Holzwarth Drums - Alex Holzwarth Flute - Walter Dorn (tracks: 8) Guitar - Markus Steffen Vocals - Arno Menses https://www.youtube.com/watch?v=4zyqEuHxABk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 5
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-07-03 11:31:04
Rozmiar: 145.83 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... 8 lat. Tyle musieliśmy czekać na nowy album jednego z najbardziej intrygujących niemieckich zespołów. Sieges Even od czasu swojego debiutu tworzy muzykę bardzo ambitną, techniczną podpartą nienagannym warsztatem instrumentalnym. Panowie nigdy poniżej pewnego poziomu (bardzo wysokiego) nie zeszli - czy to na techno-thrashowym "Life Cycles", albo pokręconym do granic możliwości, odrzucającym słuchacza, nieprzystępnym "Steps", gdzie inspirowali się Rush, czy na moim ulubionym, soczystym "Sophisticated". Tym razem prog metalowego szaleństwa, instrumentalnej wirtuozerii i szokujących łamańców jest o wiele mniej. Ba! "The Art..." to zupełnie inna płyta niż choćby ostatni "Uneven". Piękna, mądra, uczuciowa muzyka, zagrana bardzo delikatnie w przemyślany sposób, ale nie pozbawiona luzu i świeżości. Odniesienia do debiutu czy "Steps", w postaci nawiązań do muzyki granej przez Rush, możemy zaobserwować w takich utworach jak wolno rozkręcające się, subtelne "Unbreakable" (od 4 minuty mamy wszystko, co najlepsze w progresie), "Styx", czy gitarowa "Stigmata" (solówki i "kanadyjski" refren). Moją uwagę jednak przykuły utwory, które pokazują inne oblicze zespołu braci Holzwarth. Jestem pod wielkim wrażeniem 10-minutowego "The Weight", czy "The Lonely Views Of Condors". Ciepło i dobroć biją z tej muzyki na kilometr, co przywodzi mi na myśl choćby Enchant. Warto zwrócić uwagę na pracę gitary (charakterystyczne akordy i bicia, częste używanie akustyka, klasyczne efekty gitarowe), wysunięty, jak zawsze zaskakujący swoją intensywnością bas, nakładające się delikatne wokale (podobne zabiegi możemy spotkać choćby na płytach Spock's Beard, Neala Morse'a, czy The Flower Kings), oraz niesamowitą perkusję Alexa, która była, jest i będzie fundamentem twórczości Sieges Even. Największym plusem albumu, oprócz ultra-technicznego wykonania i magicznej otoczki, są wokale i refreny. Wystarczy posłuchać pierwszych 2-3 utworów, i już można dostać wypieków na twarzy. Ciekawe, niebanalne aranżacje sprawiają, że album nie dłuży się, nie nudzi ani nie mdli. Dostaliśmy 8 (bo intra nie liczę) wyjątkowych kompozycji na bardzo wysokim poziomie. "The Art Of Navigating By The Stars" to bezsprzecznie jeden z jaśniejszych punktów w tegorocznym katalogu muzycznym - pozycja unikalna i niepowtarzalna, choć jej ambitne i mądre oblicze może niejednych odrzucić. Zachwycam się nad zawartością nowej płyty Sieges Even, a zapomniałem wspomnieć o kilku ważnych faktach. Przy produkcji maczał palce niejaki Uwe Lulis, krystaliczne i "ciepłe" brzmienie nie pozbawione jest więc dawki ciężaru i soczystości. Na albumie debiutuje nowy, czwarty już, wokalista - Arno Menses. Facet doskonale wpasował się do muzycznej zawartości "The Art...", a jego czysta, delikatna barwa przypomina trochę mistrza Teda Leonarda. Jako ciekawostkę warto także przypomnieć, że mamy do czynienia właściwie z jednym, 63-minutowym utworem, podzielonym na części. Nie zmienia to faktu, że album jest niesamowicie spójny, utrzymany w jednej, klimatyczno-uczuciowej konwencji, starannie zaaranżowany i bezbłędnie nagrany. Wciąga niesamowicie, ekscytuje i intryguje. Jeżeli dodamy do tego wartościowe teksty, rysuje się nam jeden z głównych kandydatów do płyty roku. Warto było czekać na taką miłą niespodziankę. Chylę czoła przed mistrzami. Michał 'Telperion' Nowak The Art of Making Beautiful Music The Holzwarth brothers are European Progressive Metal legends. The creatvity and skill of these two alone is downright amazing. After ten years, Sieges Even has finally released a new album. Arno Menses and Markus Steffen are the latest musicians to walk through the revolving door the Holzwarths frequently open. Progressive Metal is a sophisticated genre. There is a myriad of adjectives that can be used to describe many albums made by amazing musicians in this genre. This album however is one of the few I would use the world beautiful to describe. That's right, this album is downright beautiful music that can be absorbed by a listener each and every time. The composing is different from what many have come to know Sieges Even for. This album is focused much more on creating an intimate connection with the listener. It's a concept album. The concept is one that revolves around maturing and aging, what better concept to go along with such intimate emotional music. There's great depth to the harmonies and time signatures throughout this album. The transitions are really brought out by drummer Alex Holzwarth, so the listener can never miss an important music change; unless of course the listener isn't even listening, therefore resigning his role as a listener. Oliver Holzwarth puts in one of the artistic bass performances in the genre. His rapid scale runs and strong polyrythymns can fascinate those who could consider themselves deaf to basslines. He shows an incredible ablity to shift positions and articulate. Holzwarth is able to do so many stylistic things that many bass players in the genre do not do. His playing is smooth, sharp, light, or heavy whenever the situation calls. Holzwarth exhibts both great technique and great artistic sense, two things which are very difficult to mix. Alex Holzwarth does many of the same things brother Oliver does except on drums. Alex Holzwarth can play the difficult polyrythymns and the technical fills. All four limbs for Holzwarth are costantly being used to play the most sophisticated rythymn parts possible. He is as dynamic on his set as Oliver is on his bass, creating great stylistic soundscapes to make beautiful music. The rythymn section of this band is above that of many five star quality albums. Markus Steffen is the new guitarist. He is an interesting fit. His abilities do not reflect that of a typical progressive metal guitarist, but that may be one of the things makes this album so special. Steffen has a great ability to play smooth cycling arpeggio figures. He makes great transitions between keys and chords, a sign of a great choice of leading tones. Steffen has excellent technique, but rather than showing it off in solos, he has great chemistry playing with a band. Steffen is a skilled guitarist that does not get in a listener's face. Arno Menses did not quite have the positive impact Markus Steffen did. Menses' vocals don't quite have the chemistry the rest of the band has, at least on the first lesson. With every listen Menses' vocals consistently seem to fall more into place. His vocal abilities are extraordinary with great intonation and tone, but an unconventional tone for the genre. The production is crystal clear. The more impressive thing about the production is the variety of tones each individual instrument has while retaining this clarity. The drums, bass, guitar, and vocals all change throughout the album. This album is a tonal masterpiece that fans of active production will absolutely swoon for. Fans of harder and faster progressive metal may not appreciate this album as much. Fans of more inventive and softer forms of progressive metal will definately appreciate this album. None the less, this album showcases great musical abilities combing excellent technique with stylistic abilities that we need musicians for. This album is one of the most human in progressive metal. AtLossForWords ...( TrackList )... 1. Intro: Navigating By The Stars 0:29 2. Sequence I: The Weight 10:13 3. Sequence II: The Lonely Views Of Condors 6:14 4. Sequence III: Unbreakable 8:59 5. Sequence IV: Stigmata 8:22 6. Sequence V: Blue Wide Open 5:13 7. Sequence VI: To The Ones Who Have Failed 7:26 8. Sequence VII: Lighthouse 7:41 9. Sequence VIII: Styx 8:55 ...( Obsada )... Bass - Oliver Holzwarth Drums - Alex Holzwarth Flute - Walter Dorn (tracks: 8) Guitar - Markus Steffen Vocals - Arno Menses https://www.youtube.com/watch?v=4zyqEuHxABk SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-07-03 11:30:58
Rozmiar: 452.52 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Grim Reaper were one of the later bands in the NWOBHM scene, sounding a bit more like American power/trad metal. Think like a combination between Iron Maiden, Dio, and a pinch of early Queensryche. An incredibly underrated band, almost completely forgotten by all. Steve Grimmet is easily one of my favorite vocalists, he has the classic 80's metal gruff voice, with alot of power and a very impressive range. The production on this album isn't anything to write home about, but it's not too bad, about what you would expect from 1985. The album starts with the title track, which is just fucking classic. Great riffs, leads, and some very powerful vocals. "Come and take my hand...And on my commaaaannnnd! You will fear no evillll yeahh!" 80's metal at it's finest, and worth the price of the album alone. "Never Coming Back" has a really nice flow, reminscent of early Maiden. "Lord of Darkness" is like the previous track, a really nice groovy, half thrash riff. Check out that Halford-esque scream at about 1:06, that's sure to shatter windows. "Matter of Time" is more of the same formula, and trust me IT WORKS. "Rock & Roll Tonight" has a very cheesey intro, and some cheesey lyrics, it's not a bad song but it's better left to bands like Quiet Riot. "Let the Thunder Roar" is what I want to hear from Grim Reaper. A fast paced rocker, with a great chorus. "Lay it on the Line" is next, and no it's not a Triumph cover. Is an excellent mid paced song, with great crunchy riffs and some great vocals. "Fight For the Last" sounds like a Defenders of the Faith-era Priest song, Steve sounds great here, and the lyrics in this song are actually pretty cool "As the soldiers charge, out goes a battle cry...And blood runs into rivers where they lie" The last song is "Final Scream" and it's just a little too cheesey for my taste, the song itself isn't bad, but I cannot get past the intro...Man why did they have to do that, they almost had a near perfect album. So in closing, there's not alot of diversity here. But if you're looking for diversity look else-where. Grim Reaper where a band that really stuck to their guns, and had the old "If it ain't broke, don't fix it" way of writing songs. I give this album my highest reccomndation, if you like 80's metal at all, you will love this CrystalMountain ...( TrackList )... 1. Fear No Evil 2. Never Coming Back 3. Lord Of Darkness 4. Matter Of Time 5. Rock And Roll Tonight 6. Let The Thunder Roar 7. Lay It On The Line 8. Fight For The Last 9. Final Scream ...( Obsada )... Vocals - Steve Grimmett Bass - Dave Wanklin Drums - Mark Simon Guitar - Nick Bowcott https://www.youtube.com/watch?v=91HtUg2WaAc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 2
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-07-03 10:21:02
Rozmiar: 82.42 MB
Peerów: 4
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Grim Reaper were one of the later bands in the NWOBHM scene, sounding a bit more like American power/trad metal. Think like a combination between Iron Maiden, Dio, and a pinch of early Queensryche. An incredibly underrated band, almost completely forgotten by all. Steve Grimmet is easily one of my favorite vocalists, he has the classic 80's metal gruff voice, with alot of power and a very impressive range. The production on this album isn't anything to write home about, but it's not too bad, about what you would expect from 1985. The album starts with the title track, which is just fucking classic. Great riffs, leads, and some very powerful vocals. "Come and take my hand...And on my commaaaannnnd! You will fear no evillll yeahh!" 80's metal at it's finest, and worth the price of the album alone. "Never Coming Back" has a really nice flow, reminscent of early Maiden. "Lord of Darkness" is like the previous track, a really nice groovy, half thrash riff. Check out that Halford-esque scream at about 1:06, that's sure to shatter windows. "Matter of Time" is more of the same formula, and trust me IT WORKS. "Rock & Roll Tonight" has a very cheesey intro, and some cheesey lyrics, it's not a bad song but it's better left to bands like Quiet Riot. "Let the Thunder Roar" is what I want to hear from Grim Reaper. A fast paced rocker, with a great chorus. "Lay it on the Line" is next, and no it's not a Triumph cover. Is an excellent mid paced song, with great crunchy riffs and some great vocals. "Fight For the Last" sounds like a Defenders of the Faith-era Priest song, Steve sounds great here, and the lyrics in this song are actually pretty cool "As the soldiers charge, out goes a battle cry...And blood runs into rivers where they lie" The last song is "Final Scream" and it's just a little too cheesey for my taste, the song itself isn't bad, but I cannot get past the intro...Man why did they have to do that, they almost had a near perfect album. So in closing, there's not alot of diversity here. But if you're looking for diversity look else-where. Grim Reaper where a band that really stuck to their guns, and had the old "If it ain't broke, don't fix it" way of writing songs. I give this album my highest reccomndation, if you like 80's metal at all, you will love this CrystalMountain ...( TrackList )... 1. Fear No Evil 2. Never Coming Back 3. Lord Of Darkness 4. Matter Of Time 5. Rock And Roll Tonight 6. Let The Thunder Roar 7. Lay It On The Line 8. Fight For The Last 9. Final Scream ...( Obsada )... Vocals - Steve Grimmett Bass - Dave Wanklin Drums - Mark Simon Guitar - Nick Bowcott https://www.youtube.com/watch?v=91HtUg2WaAc SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 3
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-07-03 10:20:56
Rozmiar: 272.61 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
..::OPIS::.. Greatly done, Gordy… you nailed it most handsomely on this second temptation… I’m pretty certain the angels in Heaven, where you are right now, are humming these tunes wherever they may roam/fly… R.I.P. Yes, you nailed it so well that I simply didn’t want to listen to anything else for some time… and I wasn’t even the most ardent speed metal fan out there at the time. Yes, this cassette this friend of mine gave me some time in 1987 changed a lot of things for me; and it surely helped that on side B there was another great speedy fare, Living Death’s “Metal Revolution”. In other words, the revolution in my consciousness was stirred by two super-infectious hyper-active recordings released in the mid-80's, both focusing on the entertainment factor exclusively, and very little else. But yeas, the late Gord Kirchin made such a big step forward on this instalment, compared to the enthusiastically sloppy job he did on the debut, that he literally elevated the Canadian speed/thrash metal movement to a newer loftier pedestal alongside his colleagues from Razor. A major reason for this inordinate elevation was his decision to finally have a full-fledged team to support his visions. On the debut he was in league with just one musician, the final result frequently clinging on the naively shaky side with some not very convincing compositional decisions. No such moments here, ladies and gentlemen. And it can’t be any other way with “The Incubus” sweeping you away unceremoniously, stealing your soul with its unbridled energy, Kirchin sitcking to a pretty effective attached semi-clean singing delivery, also trying to imitate the sinister wails of the incubus at some point. A truly ravishing beginning which finds its match in every subsequent cut, “Metal Death Racer” the ultimate speed metal racer, a wild mosher that throws everyone into the pit, “The Fire God” and “Chaos” pouring more vigour into the sizzling furnace, the latter also boasting a catchy chorus and a boosting galloping section. The horses remain saddled for the supreme “The Lord of Abominations”, the impetuous galloper which captures the audience with another memorable chorus, the heavy stomping rhythms at the start of “Flowers of Evil” boding morose doomy pensiveness, only that such elaborate phrases don't exist in the vocabulary of the Piledriver, and the man keeps raging with another standout speedy tune. He turns into an exalted executioner on the closing “The Executioner”, a more complex piece with another macabre steam-roller intro… the next-in-line misleader as this is a moshing speed/thrashing fury at its barely bridled, the pummelling lasting for a bit longer this time, but by no means expect mathematical complexity to challenge your brain cells along the way… no one needs those, especially when the end is near and, needless to add, the executioner’s here. And not only but he also took Kirchin away, the man losing his battle with lung cancer two months ago, the metal industry having to carry on without him, to everyone’s utter chagrin. However, he left this grand statement of intent, a most shiny piece of metal that remains his finest achievement, less than-half-an-hour of pure unadulterated speed/thrashing mayhem, his actual contribution to the metal inquisition, nothing ugly here, unless you call ugly one of the true landmarks of the metal roster. It by all means was a noble deed that he felt sorry for the jobless dogs in his hometown in the late-80’s and founded Dogs with Jobs, a less exciting but still worthy power/speed/thrash proposition. His new millennium resurrection stint saw him more exalted but decidedly more “handsome”, with just flashes of genuine speed/thrashing “ugliness” trying to remind of old glories… nope, some things are simply meant to not be beautified, but to stay as they’ve been intended, peerless and essential, even some 35 years down the line… rest in peace, brother. bayern ..::TRACK-LIST::.. CD 1 - Original Version: 1. The Incubus 3:57 2. Metal Death Racer 3:26 3. The Fire God 3:45 4. Chaos 3:57 5. The Warning 0:53 6. Lord Of Abominations 3:12 7. Flowers Of Evil 4:31 8. The Executioner 5:00 CD 2: The Brutally Hideous Version 1. The Incubus 4:07 2. Metal Death Racer 3:34 3. The Fire God 3:56 4. Chaos 3:54 5. The Warning 1:03 6. Lord Of Abominations 3:18 7. Flowers Of Evil 4:44 8. The Executioner 5:12 The Monstrously Vile Version 9. The Incubus 3:59 10. Metal Death Racer 3:34 11. The Fire God 3:45 12. Chaos 3:55 13. The Warning 0:51 14. Lord Of Abominations 3:19 15. Flowers Of Evil 4:36 16. The Executioner 5:10 ..::OBSADA::.. Mike Paccione - Bass Robert Espizito - Drums Edward Pursino - Guitars Pile Driver (R.I.P. 2022) - Vocals
Seedów: 5
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-27 20:57:52
Rozmiar: 204.09 MB
Peerów: 11
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Greatly done, Gordy… you nailed it most handsomely on this second temptation… I’m pretty certain the angels in Heaven, where you are right now, are humming these tunes wherever they may roam/fly… R.I.P. Yes, you nailed it so well that I simply didn’t want to listen to anything else for some time… and I wasn’t even the most ardent speed metal fan out there at the time. Yes, this cassette this friend of mine gave me some time in 1987 changed a lot of things for me; and it surely helped that on side B there was another great speedy fare, Living Death’s “Metal Revolution”. In other words, the revolution in my consciousness was stirred by two super-infectious hyper-active recordings released in the mid-80's, both focusing on the entertainment factor exclusively, and very little else. But yeas, the late Gord Kirchin made such a big step forward on this instalment, compared to the enthusiastically sloppy job he did on the debut, that he literally elevated the Canadian speed/thrash metal movement to a newer loftier pedestal alongside his colleagues from Razor. A major reason for this inordinate elevation was his decision to finally have a full-fledged team to support his visions. On the debut he was in league with just one musician, the final result frequently clinging on the naively shaky side with some not very convincing compositional decisions. No such moments here, ladies and gentlemen. And it can’t be any other way with “The Incubus” sweeping you away unceremoniously, stealing your soul with its unbridled energy, Kirchin sitcking to a pretty effective attached semi-clean singing delivery, also trying to imitate the sinister wails of the incubus at some point. A truly ravishing beginning which finds its match in every subsequent cut, “Metal Death Racer” the ultimate speed metal racer, a wild mosher that throws everyone into the pit, “The Fire God” and “Chaos” pouring more vigour into the sizzling furnace, the latter also boasting a catchy chorus and a boosting galloping section. The horses remain saddled for the supreme “The Lord of Abominations”, the impetuous galloper which captures the audience with another memorable chorus, the heavy stomping rhythms at the start of “Flowers of Evil” boding morose doomy pensiveness, only that such elaborate phrases don't exist in the vocabulary of the Piledriver, and the man keeps raging with another standout speedy tune. He turns into an exalted executioner on the closing “The Executioner”, a more complex piece with another macabre steam-roller intro… the next-in-line misleader as this is a moshing speed/thrashing fury at its barely bridled, the pummelling lasting for a bit longer this time, but by no means expect mathematical complexity to challenge your brain cells along the way… no one needs those, especially when the end is near and, needless to add, the executioner’s here. And not only but he also took Kirchin away, the man losing his battle with lung cancer two months ago, the metal industry having to carry on without him, to everyone’s utter chagrin. However, he left this grand statement of intent, a most shiny piece of metal that remains his finest achievement, less than-half-an-hour of pure unadulterated speed/thrashing mayhem, his actual contribution to the metal inquisition, nothing ugly here, unless you call ugly one of the true landmarks of the metal roster. It by all means was a noble deed that he felt sorry for the jobless dogs in his hometown in the late-80’s and founded Dogs with Jobs, a less exciting but still worthy power/speed/thrash proposition. His new millennium resurrection stint saw him more exalted but decidedly more “handsome”, with just flashes of genuine speed/thrashing “ugliness” trying to remind of old glories… nope, some things are simply meant to not be beautified, but to stay as they’ve been intended, peerless and essential, even some 35 years down the line… rest in peace, brother. bayern ...( TrackList )... CD 1 - Original Version: 1. The Incubus 3:57 2. Metal Death Racer 3:26 3. The Fire God 3:45 4. Chaos 3:57 5. The Warning 0:53 6. Lord Of Abominations 3:12 7. Flowers Of Evil 4:31 8. The Executioner 5:00 CD 2: The Brutally Hideous Version 1. The Incubus 4:07 2. Metal Death Racer 3:34 3. The Fire God 3:56 4. Chaos 3:54 5. The Warning 1:03 6. Lord Of Abominations 3:18 7. Flowers Of Evil 4:44 8. The Executioner 5:12 The Monstrously Vile Version 9. The Incubus 3:59 10. Metal Death Racer 3:34 11. The Fire God 3:45 12. Chaos 3:55 13. The Warning 0:51 14. Lord Of Abominations 3:19 15. Flowers Of Evil 4:36 16. The Executioner 5:10 ...( Obsada )... Mike Paccione - Bass Robert Espizito - Drums Edward Pursino - Guitars Pile Driver (R.I.P. 2022) - Vocals https://www.youtube.com/watch?v=qpKRcK-1BXw 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 3
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-27 20:57:41
Rozmiar: 641.15 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Jak z dumą podkreślają muzycy rockowo-heavymetalowego Tanith z nowojorskiego Brooklynu, płytę "Voyage" zarejestrowano analogowo na taśmę 24-ścieżkowca i nie poddano jakiejkolwiek cyfrowej obróbce. Drugi longplay zespołu, podobnie jak debiut "In Another Time" z 2019 roku, powstał w miejscowym studiu Excello pod okiem Hugh Poola. Tanith tworzą perkusista Keith Robinson oraz dwoje wokalistów: grająca na basie Cindy Maynard i Russ Tippins, brytyjski gitarzysta znany przede wszystkim z grupy Satan, legendy Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu. Formację wspomaga także gitarzysta Andee Blacksugar, aktualny członek KMFDM i Blondie. https://www.youtube.com/watch?v=mvm-7HcvykM There is perhaps no band keeping the spirit and sound of 70s hard rock and heavy metal alive more so than Tanith. Formed in 2017, the band embraced that era wholeheartedly, resulting in 2019's aptly titled In Another Time, which instantly earned cult status and put them on the map. Now, they return with Voyage, picking up where they left off and once again demonstrating their mastery when it comes to this niche. "I wanted more of the same but different in some marginal way," explains vocalist/guitarist Russ Tippins (also of Satan). "Voyage is the sound of the universe speaking to mankind through the medium of Tanith. Or, if you like, twin-guitar heavy rock with dual singers which, if you grew up in the 1970s, will make you want to bounce over to the nearest record store. On a space hopper." While their debut came together easily, this time around there were hurdles to overcome, first and foremost the Covid 19 lockdown, which geographically split up the band, Tippins living in the UK while vocalist/bassist Cindy Maynard and drummer Keith Robinson dwelt in Brooklyn. Once life finally returned to 'normal' and they were ready to record, they were hit by another bombshell with guitarist Charlie Newton abruptly bowing out of the band the day before tracking began. "Speaking as one part of a two-guitar band, it felt like trying to fly with one wing," says Tippins. "It happened so suddenly we were dumbstruck. I guess we sat around for a few days thinking he was sure to walk through the door at any moment. But soon enough we realised we'd have to try to find a way to make this record without Charlie and I'm not just talking about laying down his lines. It's about the shared dream we had with him. The conviction he brought to that dream. The four-way belief now reduced to three." All it takes is one exposure to the record to know they have not missed a step. Exploding to life with "Snow Tiger" they make it clear who is in charge, while the swinging grooves of "Mother Of Exile" and the bouncy, rousing "Flame" take them in different directions. Everything is united under the title, which has more than one meaning, Robinson pointing out "With Russ living in the UK and Cindy and I here in Brooklyn, everything this band does starts with a voyage. And doing the record with Charlie dropping out at the last second, we were in uncharted territory; figuring things out on the fly and making decisions as a three-piece, we felt we were starting a new voyage as a band." At the same time, according to Maynard, "We were thinking of space, man. And vastness. And going on a journey of musical awesomeness. I think my suggestion - after we tried many others - was 'Star Voyage' and Russ said it sounded like a TV show, so we shortened it to Voyage as it seemed to really fit for all the reasons Keith stated." When it comes to lyrics Tanith are storytellers and they are inspired by their experiences, while focusing more on themes of airy fantasy rather than violent reality, and according to Tippins "more heavy rock than heavy metal." "Snow Tiger" centers on resilience and is an allegory for inner strength, about not giving up when finding oneself up the creek without a paddle, while "Flame" was inspired by happenings during the lockdown. "There's a saying that it's darkest just before dawn. But what if it keeps getting darker and dawn never comes?" says Tippins. "The global events of 2020 felt very much like that, and "Flame" is a retrospective take on that time. In this narrative, the darkness is not the virus itself but the way that people turned against each other. It was heart-sinking to see how quickly we could lose our humanity at such a time. The news every day seemed to reinforce the gloom. Yet there were isolated flickers of hope to hold on to. Tiny instances of light at the end of the tunnel. This song is about grabbing those moments with both hands." Returning to Brooklyn's Excello Recording and engineer Hugh Pool - the same combination used for tracking In Another Time - the band produced the album themselves, with Pool mixing. The sessions were a fun time for Tanith, again recording to tape rather than digital and utilizing vintage amps and speakers to find the best possible sounds for the instruments. "Just having the time every day all day to be in the music was a big deal and all of our energy went into this project even after leaving the studio," says Maynard. "We were thinking and breathing the music, constantly working on parts and ideas. We came in well prepared overall, and that gave us time to try out different sounds for different parts to get just the thing we were looking for." Given that they established themselves as a twin-guitar band on their debut they also brought in an extra player, Andee Blacksugar, best known for touring with Peter Murphy and as a member of KMFDM, now also a member of Blondie, who Robinson had played with before. "Andee grew up on Iron Maiden, Judas Priest and Motörhead so there was no stylistic divide with us. He came in and really played great. We were lucky he was around and lived 10 minutes away!" With the record fully realized, the band are eager for people to hear it, and they are confident that it is worth taking the time to listen to it - and experience it - in all its old school glory. "It's worth an hour of anyone's time for the sound alone," says Tippins. "I can think of only two other rock bands in the entire world right now that records onto 24-track analogue tape. If all you've ever known is digitally produced music you really need to listen to Voyage on vinyl and experience the difference. And I'm not talking about vinyl pressed from masters recorded on Pro Tools. At no point from tracking to pressing has any of the music on Voyage been digitized. It will open your eyes." ...( TrackList )... 1. Snow Tiger 04:39 2. Falling Wizard 04:36 3. Olympus by Dawn 04:15 4. Architects of Time 04:43 5. Adrasteia 04:45 6. Mother of Exile 04:35 7. Seven Moons (Galantia Pt. 2) 05:54 8. Flame 04:14 9. Never Look Back 05:39 ...( Obsada )... Russ Tippins - Guitar, Vocals Cindy Maynard - Bass, Vocals Keith Robinson - Drums https://www.youtube.com/watch?v=qENnQeEgurM 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-27 18:23:33
Rozmiar: 101.10 MB
Peerów: 5
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Jak z dumą podkreślają muzycy rockowo-heavymetalowego Tanith z nowojorskiego Brooklynu, płytę "Voyage" zarejestrowano analogowo na taśmę 24-ścieżkowca i nie poddano jakiejkolwiek cyfrowej obróbce. Drugi longplay zespołu, podobnie jak debiut "In Another Time" z 2019 roku, powstał w miejscowym studiu Excello pod okiem Hugh Poola. Tanith tworzą perkusista Keith Robinson oraz dwoje wokalistów: grająca na basie Cindy Maynard i Russ Tippins, brytyjski gitarzysta znany przede wszystkim z grupy Satan, legendy Nowej Fali Brytyjskiego Heavy Metalu. Formację wspomaga także gitarzysta Andee Blacksugar, aktualny członek KMFDM i Blondie. https://www.youtube.com/watch?v=mvm-7HcvykM There is perhaps no band keeping the spirit and sound of 70s hard rock and heavy metal alive more so than Tanith. Formed in 2017, the band embraced that era wholeheartedly, resulting in 2019's aptly titled In Another Time, which instantly earned cult status and put them on the map. Now, they return with Voyage, picking up where they left off and once again demonstrating their mastery when it comes to this niche. "I wanted more of the same but different in some marginal way," explains vocalist/guitarist Russ Tippins (also of Satan). "Voyage is the sound of the universe speaking to mankind through the medium of Tanith. Or, if you like, twin-guitar heavy rock with dual singers which, if you grew up in the 1970s, will make you want to bounce over to the nearest record store. On a space hopper." While their debut came together easily, this time around there were hurdles to overcome, first and foremost the Covid 19 lockdown, which geographically split up the band, Tippins living in the UK while vocalist/bassist Cindy Maynard and drummer Keith Robinson dwelt in Brooklyn. Once life finally returned to 'normal' and they were ready to record, they were hit by another bombshell with guitarist Charlie Newton abruptly bowing out of the band the day before tracking began. "Speaking as one part of a two-guitar band, it felt like trying to fly with one wing," says Tippins. "It happened so suddenly we were dumbstruck. I guess we sat around for a few days thinking he was sure to walk through the door at any moment. But soon enough we realised we'd have to try to find a way to make this record without Charlie and I'm not just talking about laying down his lines. It's about the shared dream we had with him. The conviction he brought to that dream. The four-way belief now reduced to three." All it takes is one exposure to the record to know they have not missed a step. Exploding to life with "Snow Tiger" they make it clear who is in charge, while the swinging grooves of "Mother Of Exile" and the bouncy, rousing "Flame" take them in different directions. Everything is united under the title, which has more than one meaning, Robinson pointing out "With Russ living in the UK and Cindy and I here in Brooklyn, everything this band does starts with a voyage. And doing the record with Charlie dropping out at the last second, we were in uncharted territory; figuring things out on the fly and making decisions as a three-piece, we felt we were starting a new voyage as a band." At the same time, according to Maynard, "We were thinking of space, man. And vastness. And going on a journey of musical awesomeness. I think my suggestion - after we tried many others - was 'Star Voyage' and Russ said it sounded like a TV show, so we shortened it to Voyage as it seemed to really fit for all the reasons Keith stated." When it comes to lyrics Tanith are storytellers and they are inspired by their experiences, while focusing more on themes of airy fantasy rather than violent reality, and according to Tippins "more heavy rock than heavy metal." "Snow Tiger" centers on resilience and is an allegory for inner strength, about not giving up when finding oneself up the creek without a paddle, while "Flame" was inspired by happenings during the lockdown. "There's a saying that it's darkest just before dawn. But what if it keeps getting darker and dawn never comes?" says Tippins. "The global events of 2020 felt very much like that, and "Flame" is a retrospective take on that time. In this narrative, the darkness is not the virus itself but the way that people turned against each other. It was heart-sinking to see how quickly we could lose our humanity at such a time. The news every day seemed to reinforce the gloom. Yet there were isolated flickers of hope to hold on to. Tiny instances of light at the end of the tunnel. This song is about grabbing those moments with both hands." Returning to Brooklyn's Excello Recording and engineer Hugh Pool - the same combination used for tracking In Another Time - the band produced the album themselves, with Pool mixing. The sessions were a fun time for Tanith, again recording to tape rather than digital and utilizing vintage amps and speakers to find the best possible sounds for the instruments. "Just having the time every day all day to be in the music was a big deal and all of our energy went into this project even after leaving the studio," says Maynard. "We were thinking and breathing the music, constantly working on parts and ideas. We came in well prepared overall, and that gave us time to try out different sounds for different parts to get just the thing we were looking for." Given that they established themselves as a twin-guitar band on their debut they also brought in an extra player, Andee Blacksugar, best known for touring with Peter Murphy and as a member of KMFDM, now also a member of Blondie, who Robinson had played with before. "Andee grew up on Iron Maiden, Judas Priest and Motörhead so there was no stylistic divide with us. He came in and really played great. We were lucky he was around and lived 10 minutes away!" With the record fully realized, the band are eager for people to hear it, and they are confident that it is worth taking the time to listen to it - and experience it - in all its old school glory. "It's worth an hour of anyone's time for the sound alone," says Tippins. "I can think of only two other rock bands in the entire world right now that records onto 24-track analogue tape. If all you've ever known is digitally produced music you really need to listen to Voyage on vinyl and experience the difference. And I'm not talking about vinyl pressed from masters recorded on Pro Tools. At no point from tracking to pressing has any of the music on Voyage been digitized. It will open your eyes." ...( TrackList )... 1. Snow Tiger 04:39 2. Falling Wizard 04:36 3. Olympus by Dawn 04:15 4. Architects of Time 04:43 5. Adrasteia 04:45 6. Mother of Exile 04:35 7. Seven Moons (Galantia Pt. 2) 05:54 8. Flame 04:14 9. Never Look Back 05:39 ...( Obsada )... Russ Tippins - Guitar, Vocals Cindy Maynard - Bass, Vocals Keith Robinson - Drums https://www.youtube.com/watch?v=qENnQeEgurM 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-27 18:23:23
Rozmiar: 293.50 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
Dla jednych przeciętniak, innym zdecydowanie poprawia humor. Dla mnie dobra, rzetelna heavy metalowa jazda! ...( TrackList )... 1. See You In The Hell 2. Dead On Arrival 3. Liar 4. Wrath Of The Ripper 5. Now Or Never 6. Run For Your Life 7. The Show Must Go On 8. All Hell Let Loose ...( Obsada )... Bass - Dave Wanklin Vocals - Steve Grimmett Drums - Lee Harris Guitar - Nick Bowcott https://www.youtube.com/watch?v=CqvpTary4ZE 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 6
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-26 20:47:04
Rozmiar: 76.54 MB
Peerów: 8
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
Dla jednych przeciętniak, innym zdecydowanie poprawia humor. Dla mnie dobra, rzetelna heavy metalowa jazda! ...( TrackList )... 1. See You In The Hell 2. Dead On Arrival 3. Liar 4. Wrath Of The Ripper 5. Now Or Never 6. Run For Your Life 7. The Show Must Go On 8. All Hell Let Loose ...( Obsada )... Bass - Dave Wanklin Vocals - Steve Grimmett Drums - Lee Harris Guitar - Nick Bowcott https://www.youtube.com/watch?v=CqvpTary4ZE 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 2
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-26 20:46:58
Rozmiar: 271.63 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Najbardziej zaskakująca i niezwykła płyta w historii zespołu. Średnio udana, ale mimo wszystko ciekawa i szkoda, że praktycznie zapomniana. Kojarzeni z komercyjnym, melodyjnym hard rockiem muzycy nagrywają nagle coś kompletnie innego. Pierwsze dźwięki tytułowego utworu mogą wprawić w konsternację - czy to na pewno IRA? Twarda jak skała perkusja, suche, ostre gitary, thrash metalowe brzmienie i te riffy. Za chwile wchodzi wokal i kolejny szok - Gadowski prawie rapuje! Wśród swoich inspiracji wymieniali głównie Biohazard, ale tutaj słychać przede wszystkim Rage Against The Machine - wściekle wykrzyczane wokale, piski gitary i potężne riffy w tle. A co najlepsze - ten utwór jest naprawdę świetny! Ma moc i energię, świetne partie gitar i chwytliwy refren. Wyjątkowo udany początek! Dalej nie jest już jednak tak dobrze. Nadal dominują twarde gitary i mocna perkusja, ale brak jest temu wyrazistości i przebojowości. Za to instrumentaliści mogą pokazać na co ich stać. Nawet, jeśli grają lżej, jak w Nie wierzę, to pojawiają się ciekawe zagrywki, a w drugiej części wraca czad, połamany rytm i wykrzyczane, buntownicze teksty Gadowskiego. Podobnie Wojna - najpierw jest spokojnym, melodyjnym utworem, dość typowym dla starej IRY, żeby w refrenach zaatakować thrashowym riffem w stylu Metalliki. W ogóle ciekawych partii gitar jest tu mnóstwo. Szkoda tylko, że niekoniecznie ozdabiają dobre kompozycje. Zbyt często ma się wrażenie, że to granie dla grania, nie ma w tym za dużo treści. Chociaż zespół bardzo się stara, tworząc poważne, depresyjne teksty i generując specyficzny, duszny klimat. Dobrym przykładem jest Na zawsze - powolny utwór z ciężkim riffem, smykami z klawisza i niskim wokalem Artura - istne Type O' Negative. I tylko akustycznie zagrane, żartobliwe czy wręcz głupkowate Zakrapiane spotkanie wyłamuje się z tego ciężkiego klimatu. Eksperyment ciekawy, ale jednak tylko częściowo udany. IRA zdecydowanie najlepiej czuje się w przebojowych, imprezowych klimatach. Czasem jednak brakuje mi tych świdrujących, ciężkich gitar na nowszych płytach zespołu. Rafał Biela ...( TrackList )... Znamię 4:03 Zmienić siebie 4:00 Nie wierzę 4:17 Na zawsze 5:41 Strach 3:27 Wojna 3:28 Skaza 3:17 Zakrapiane spotkanie 3:37 Słowa 2:24 Zostań tu - Live`93 4:13 Zew krwi - Live`93 2:58 ...( Obsada )... Artur Gadowski - voc Piotr Łukaszewski - g Wojciech Owczarek - dr Jakub Płucisz - g Piotr Sujka - bg Dariusz Sadoś - chór (6) Grzegorz Zamorski - chór (6) https://www.youtube.com/watch?v=HbRtleuSuIE 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-25 20:26:23
Rozmiar: 95.47 MB
Peerów: 16
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Najbardziej zaskakująca i niezwykła płyta w historii zespołu. Średnio udana, ale mimo wszystko ciekawa i szkoda, że praktycznie zapomniana. Kojarzeni z komercyjnym, melodyjnym hard rockiem muzycy nagrywają nagle coś kompletnie innego. Pierwsze dźwięki tytułowego utworu mogą wprawić w konsternację - czy to na pewno IRA? Twarda jak skała perkusja, suche, ostre gitary, thrash metalowe brzmienie i te riffy. Za chwile wchodzi wokal i kolejny szok - Gadowski prawie rapuje! Wśród swoich inspiracji wymieniali głównie Biohazard, ale tutaj słychać przede wszystkim Rage Against The Machine - wściekle wykrzyczane wokale, piski gitary i potężne riffy w tle. A co najlepsze - ten utwór jest naprawdę świetny! Ma moc i energię, świetne partie gitar i chwytliwy refren. Wyjątkowo udany początek! Dalej nie jest już jednak tak dobrze. Nadal dominują twarde gitary i mocna perkusja, ale brak jest temu wyrazistości i przebojowości. Za to instrumentaliści mogą pokazać na co ich stać. Nawet, jeśli grają lżej, jak w Nie wierzę, to pojawiają się ciekawe zagrywki, a w drugiej części wraca czad, połamany rytm i wykrzyczane, buntownicze teksty Gadowskiego. Podobnie Wojna - najpierw jest spokojnym, melodyjnym utworem, dość typowym dla starej IRY, żeby w refrenach zaatakować thrashowym riffem w stylu Metalliki. W ogóle ciekawych partii gitar jest tu mnóstwo. Szkoda tylko, że niekoniecznie ozdabiają dobre kompozycje. Zbyt często ma się wrażenie, że to granie dla grania, nie ma w tym za dużo treści. Chociaż zespół bardzo się stara, tworząc poważne, depresyjne teksty i generując specyficzny, duszny klimat. Dobrym przykładem jest Na zawsze - powolny utwór z ciężkim riffem, smykami z klawisza i niskim wokalem Artura - istne Type O' Negative. I tylko akustycznie zagrane, żartobliwe czy wręcz głupkowate Zakrapiane spotkanie wyłamuje się z tego ciężkiego klimatu. Eksperyment ciekawy, ale jednak tylko częściowo udany. IRA zdecydowanie najlepiej czuje się w przebojowych, imprezowych klimatach. Czasem jednak brakuje mi tych świdrujących, ciężkich gitar na nowszych płytach zespołu. Rafał Biela ...( TrackList )... Znamię 4:03 Zmienić siebie 4:00 Nie wierzę 4:17 Na zawsze 5:41 Strach 3:27 Wojna 3:28 Skaza 3:17 Zakrapiane spotkanie 3:37 Słowa 2:24 Zostań tu - Live`93 4:13 Zew krwi - Live`93 2:58 ...( Obsada )... Artur Gadowski - voc Piotr Łukaszewski - g Wojciech Owczarek - dr Jakub Płucisz - g Piotr Sujka - bg Dariusz Sadoś - chór (6) Grzegorz Zamorski - chór (6) https://www.youtube.com/watch?v=HbRtleuSuIE 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-25 20:26:11
Rozmiar: 306.37 MB
Peerów: 1
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Pierwszy raz na CD! Wydany w 1983 roku za własne pieniądze (i wznowiony w 1986 przez belgijski Mausoleum), jedyny album doskonałej, heavy-progresywnej brytyjskiej formacji z nurtu NWOBHM nawiązującej do twórczości Black Sabbath z Dio i wczesnych Rush. Dodatkowo cztery nagrania dla BBC, z 1982 roku. Bardzo dobra produkcja! NWOBHM was a huge fucking scene, and I shouldn’t have to tell anyone how massive its effect on metal as a whole was. Taking basically just Black Sabbath, Judas Priest, Deep Purple, and whatever rock was floating around at the time and turning it into a jumping-off point for the whole genre was nothing short of monumental. But, while many remember names like Iron Maiden, Diamond Head, and Angel Witch, there are unsurprisingly many more that have been forgotten. There were quite a few second-generation NWOBHM bands that started off after and likely because of the progenitors, but of those practically none are well-known today (that Cloven Hoof are one of the most popular should tell you something). Chasar, formed in 1982, quickly put out their debut the next year on American Phonograph; according to M-A this is the only metal record the label released. I guess Chasar were another victim of poor distribution, but it’s also true that they had a very unorthodox sound for NWOBHM which could have made metalheads skeptical. In a nutshell, while they're still very definitely NWOBHM, and the old style of dirty rock shines through on songs like "Gypsy Roller" and “Deceiver”, a really big influence is clearly Rush. I can hear echoes of Alex Lifeson in the guitar, and the way they occasionally use keyboards (“Visions of Time”, for example) is also a telltale sign. Plus, the way the bass is given an important part is very atypical for NWOBHM (Iron Maiden notwithstanding) and points back towards the Canadians. A lot of the songs are also quite lengthy, “Underground” clocking in at a whopping 9 minutes; not terribly unusual as Cloven Hoof certainly had their share of longer songs too, but definitely a symptom of the prog influence in Chasar’s case. Now, the trio that makes up Chasar certainly isn’t as instrumentally talented as Rush’s, but they manage to convey a level of youthful energy and enthusiasm in a way that sets them apart from the usual prog rock intellectual pretension. Some lengthy guitar solos do crop up, though, and far from being masturbatory or dull, they add greatly to their songs (again “Visions of Time” provides us with an apt example, along with “Lights”). Singer Alex Pollock is of the typical NWOBHM school of bellowing, but he does it very well; on “Kings” especially he displays a great range of emotion. The level of compositional complexity is also toned down quite a bit from what Rush were known for, with a focus on verse/chorus structures with long sections, but rather than being detrimental the more laid-back, open feel gives the atmosphere room to grow. All of the songs work well, though a few less so than others; “Destiny” and “Lights” drag a bit, as does the lengthy “Underground”, though all have many redeeming features. Still, the greatness of Chasar shines through on “Visions of Time” and “Kings”, and I do not exaggerate when I say they’re near the top of my favorites list for all of NWOBHM. The atmosphere they craft is both delicate and transcendent; unlike a lot of metal, it’s very uplifting, and not in a violent way. This again strengthens the comparison to Rush and prog rock in general. “Kings” especially is a bittersweet, epic, balladesque ode to King Arthur; that main picked melody is easily up there with those of Manilla Road. It’s very interesting to see a band like Chasar take elements from places like Rush and earlier NWOBHM and craft something new with the best of both worlds, and it’s even more interesting to see them succeed so well in their endeavor. failsafeman ...( TrackList )... 1. Destiny 2. Visions Of Time 3. Deceiver 4. Kings 5. Lights 6. Gypsy Roller 7. Underground Bonus Tracks: 8. Devil's Revenge (BBC Session,1982) 9. Visions Of Time (BBC Session,1982) 10. Destiny (BBC Session,1982) 11. Underground (BBC Session,1982) Bonus tracks recorded live in studio for BBC 'Friday Rock Show' on 19th November 1982. ...( Obsada )... Pete Marshall - Bass Jim Marshall - Drums Alec Pollock - Vocals, Guitars https://www.youtube.com/watch?v=tywUp43ISZw 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 13
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-25 20:24:38
Rozmiar: 163.99 MB
Peerów: 3
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Pierwszy raz na CD! Wydany w 1983 roku za własne pieniądze (i wznowiony w 1986 przez belgijski Mausoleum), jedyny album doskonałej, heavy-progresywnej brytyjskiej formacji z nurtu NWOBHM nawiązującej do twórczości Black Sabbath z Dio i wczesnych Rush. Dodatkowo cztery nagrania dla BBC, z 1982 roku. Bardzo dobra produkcja! NWOBHM was a huge fucking scene, and I shouldn’t have to tell anyone how massive its effect on metal as a whole was. Taking basically just Black Sabbath, Judas Priest, Deep Purple, and whatever rock was floating around at the time and turning it into a jumping-off point for the whole genre was nothing short of monumental. But, while many remember names like Iron Maiden, Diamond Head, and Angel Witch, there are unsurprisingly many more that have been forgotten. There were quite a few second-generation NWOBHM bands that started off after and likely because of the progenitors, but of those practically none are well-known today (that Cloven Hoof are one of the most popular should tell you something). Chasar, formed in 1982, quickly put out their debut the next year on American Phonograph; according to M-A this is the only metal record the label released. I guess Chasar were another victim of poor distribution, but it’s also true that they had a very unorthodox sound for NWOBHM which could have made metalheads skeptical. In a nutshell, while they're still very definitely NWOBHM, and the old style of dirty rock shines through on songs like "Gypsy Roller" and “Deceiver”, a really big influence is clearly Rush. I can hear echoes of Alex Lifeson in the guitar, and the way they occasionally use keyboards (“Visions of Time”, for example) is also a telltale sign. Plus, the way the bass is given an important part is very atypical for NWOBHM (Iron Maiden notwithstanding) and points back towards the Canadians. A lot of the songs are also quite lengthy, “Underground” clocking in at a whopping 9 minutes; not terribly unusual as Cloven Hoof certainly had their share of longer songs too, but definitely a symptom of the prog influence in Chasar’s case. Now, the trio that makes up Chasar certainly isn’t as instrumentally talented as Rush’s, but they manage to convey a level of youthful energy and enthusiasm in a way that sets them apart from the usual prog rock intellectual pretension. Some lengthy guitar solos do crop up, though, and far from being masturbatory or dull, they add greatly to their songs (again “Visions of Time” provides us with an apt example, along with “Lights”). Singer Alex Pollock is of the typical NWOBHM school of bellowing, but he does it very well; on “Kings” especially he displays a great range of emotion. The level of compositional complexity is also toned down quite a bit from what Rush were known for, with a focus on verse/chorus structures with long sections, but rather than being detrimental the more laid-back, open feel gives the atmosphere room to grow. All of the songs work well, though a few less so than others; “Destiny” and “Lights” drag a bit, as does the lengthy “Underground”, though all have many redeeming features. Still, the greatness of Chasar shines through on “Visions of Time” and “Kings”, and I do not exaggerate when I say they’re near the top of my favorites list for all of NWOBHM. The atmosphere they craft is both delicate and transcendent; unlike a lot of metal, it’s very uplifting, and not in a violent way. This again strengthens the comparison to Rush and prog rock in general. “Kings” especially is a bittersweet, epic, balladesque ode to King Arthur; that main picked melody is easily up there with those of Manilla Road. It’s very interesting to see a band like Chasar take elements from places like Rush and earlier NWOBHM and craft something new with the best of both worlds, and it’s even more interesting to see them succeed so well in their endeavor. failsafeman ...( TrackList )... 1. Destiny 2. Visions Of Time 3. Deceiver 4. Kings 5. Lights 6. Gypsy Roller 7. Underground Bonus Tracks: 8. Devil's Revenge (BBC Session,1982) 9. Visions Of Time (BBC Session,1982) 10. Destiny (BBC Session,1982) 11. Underground (BBC Session,1982) Bonus tracks recorded live in studio for BBC 'Friday Rock Show' on 19th November 1982. ...( Obsada )... Pete Marshall - Bass Jim Marshall - Drums Alec Pollock - Vocals, Guitars https://www.youtube.com/watch?v=tywUp43ISZw 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 11
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-25 20:24:26
Rozmiar: 494.41 MB
Peerów: 15
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Pierwszy raz na CD! Wydany w 1983 roku za własne pieniądze (i wznowiony w 1986 przez belgijski Mausoleum), jedyny album doskonałej, heavy-progresywnej brytyjskiej formacji z nurtu NWOBHM nawiązującej do twórczości Black Sabbath z Dio i wczesnych Rush. Dodatkowo cztery nagrania dla BBC, z 1982 roku. Bardzo dobra produkcja! NWOBHM was a huge fucking scene, and I shouldn’t have to tell anyone how massive its effect on metal as a whole was. Taking basically just Black Sabbath, Judas Priest, Deep Purple, and whatever rock was floating around at the time and turning it into a jumping-off point for the whole genre was nothing short of monumental. But, while many remember names like Iron Maiden, Diamond Head, and Angel Witch, there are unsurprisingly many more that have been forgotten. There were quite a few second-generation NWOBHM bands that started off after and likely because of the progenitors, but of those practically none are well-known today (that Cloven Hoof are one of the most popular should tell you something). Chasar, formed in 1982, quickly put out their debut the next year on American Phonograph; according to M-A this is the only metal record the label released. I guess Chasar were another victim of poor distribution, but it’s also true that they had a very unorthodox sound for NWOBHM which could have made metalheads skeptical. In a nutshell, while they're still very definitely NWOBHM, and the old style of dirty rock shines through on songs like "Gypsy Roller" and “Deceiver”, a really big influence is clearly Rush. I can hear echoes of Alex Lifeson in the guitar, and the way they occasionally use keyboards (“Visions of Time”, for example) is also a telltale sign. Plus, the way the bass is given an important part is very atypical for NWOBHM (Iron Maiden notwithstanding) and points back towards the Canadians. A lot of the songs are also quite lengthy, “Underground” clocking in at a whopping 9 minutes; not terribly unusual as Cloven Hoof certainly had their share of longer songs too, but definitely a symptom of the prog influence in Chasar’s case. Now, the trio that makes up Chasar certainly isn’t as instrumentally talented as Rush’s, but they manage to convey a level of youthful energy and enthusiasm in a way that sets them apart from the usual prog rock intellectual pretension. Some lengthy guitar solos do crop up, though, and far from being masturbatory or dull, they add greatly to their songs (again “Visions of Time” provides us with an apt example, along with “Lights”). Singer Alex Pollock is of the typical NWOBHM school of bellowing, but he does it very well; on “Kings” especially he displays a great range of emotion. The level of compositional complexity is also toned down quite a bit from what Rush were known for, with a focus on verse/chorus structures with long sections, but rather than being detrimental the more laid-back, open feel gives the atmosphere room to grow. All of the songs work well, though a few less so than others; “Destiny” and “Lights” drag a bit, as does the lengthy “Underground”, though all have many redeeming features. Still, the greatness of Chasar shines through on “Visions of Time” and “Kings”, and I do not exaggerate when I say they’re near the top of my favorites list for all of NWOBHM. The atmosphere they craft is both delicate and transcendent; unlike a lot of metal, it’s very uplifting, and not in a violent way. This again strengthens the comparison to Rush and prog rock in general. “Kings” especially is a bittersweet, epic, balladesque ode to King Arthur; that main picked melody is easily up there with those of Manilla Road. It’s very interesting to see a band like Chasar take elements from places like Rush and earlier NWOBHM and craft something new with the best of both worlds, and it’s even more interesting to see them succeed so well in their endeavor. failsafeman ...( TrackList )... 1. Destiny 2. Visions Of Time 3. Deceiver 4. Kings 5. Lights 6. Gypsy Roller 7. Underground Bonus Tracks: 8. Devil's Revenge (BBC Session,1982) 9. Visions Of Time (BBC Session,1982) 10. Destiny (BBC Session,1982) 11. Underground (BBC Session,1982) Bonus tracks recorded live in studio for BBC 'Friday Rock Show' on 19th November 1982. ...( Obsada )... Pete Marshall - Bass Jim Marshall - Drums Alec Pollock - Vocals, Guitars https://www.youtube.com/watch?v=tywUp43ISZw 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 0
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-25 20:21:30
Rozmiar: 494.41 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Jedyny album grupy, z 1984 roku - pierwszy raz na CD! Klasyczny NWOBHM w stylu Judas Priest i wczesnych Tokyo Blade. Dodatkowo utwór z B-strony singla. ...( TrackList )... 1. Fires Of Hell 2. Attack 3. Rock Steady 4. I've Got What You Need 5. Fire In Our Eyes 6. Spirit Woman 7. Survivor 8. Gotta Rock Tonight Bonus Track: 9. Dreams Of The World (Single B-side, 1984) ...( Obsada )... Vocals - Len Williams Bass Guitar, Vocals - Neil Rogers Drums, Percussion - Mike Davis Lead Guitar - Craig Ridsdale, Huw Lewis https://www.youtube.com/watch?v=hZ_Bmtuk8Dc 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 1
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-25 17:38:10
Rozmiar: 80.68 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Jedyny album grupy, z 1984 roku - pierwszy raz na CD! Klasyczny NWOBHM w stylu Judas Priest i wczesnych Tokyo Blade. Dodatkowo utwór z B-strony singla. ...( TrackList )... 1. Fires Of Hell 2. Attack 3. Rock Steady 4. I've Got What You Need 5. Fire In Our Eyes 6. Spirit Woman 7. Survivor 8. Gotta Rock Tonight Bonus Track: 9. Dreams Of The World (Single B-side, 1984) ...( Obsada )... Vocals - Len Williams Bass Guitar, Vocals - Neil Rogers Drums, Percussion - Mike Davis Lead Guitar - Craig Ridsdale, Huw Lewis https://www.youtube.com/watch?v=hZ_Bmtuk8Dc 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-25 17:38:04
Rozmiar: 268.84 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Od ponad trzech dekad uważany za jednego z najlepszych wokalistów muzyki ciężkiej, Ray Alder, jest potężną siłą twórczą. Jako wokalista gigantów progresywnego metalu, Fates Warning, miał wkład w wiele klasycznych albumów. Stał także na czele nowoczesnej progmetalowej ekipy Redemption, która nagrała pięć uznanych albumów. Swój głos dodał także do niezliczonych innych projektów. Ale pomimo tych wszystkich błyskotliwych triumfów, Alder wciąż odkrywa nowe terytoria. W 2019 roku po raz pierwszy odważył się wystąpić jako artysta solowy, wydając "What The Water Wants": kolekcję piosenek, napisaną wspólnie z Mikiem Abdowem (gitarzysta koncertowy Fates Warning) i Tonym Hernando ( Lords Of Black) oraz z długoletnim przyjacielem Craigiem Andersonem (Ignite, Crescent Shield) pełniącym obowiązki perkusisty. "What The Water Wants" brzmiał jak początek czegoś wyjątkowego, a Alder nigdy nie śpiewał lepiej. W 2023 roku Ray Alder jest w gotowości, by kontynuować swoją karierę solową. Po raz kolejny pisze muzykę z Abdowem i Hernando, a do miksów zaprasza Simone Mularoni (Rhapsody, Michael Romeo, DGM). Jego drugi album nosi tytuł po prostu "II", ale pod względem muzycznym jest to znacznie bardziej odkrywcze dzieło niż jego poprzednik. Wieloletni fani Raya Aldera będą tu rozkoszować się wyrafinowaną głębią piosenek. Rozpoczynający się nieskazitelnie rozbudowaną melodyką "This Hollow Shell" od razu daje odczuć, że mamy do czynienia z bardzo treściwą i zdefiniowaną kolekcją piosenek. Głęboki i melancholijny akcent olśniewa, przypomina jak niezwykle wysmakowana jest muzyka Aldera. "Piosenki na tym albumie są znacznie dłuższe. Poprzedni nie był taki ciężki. Wtedy szukałem czegoś innego, czegoś innego, co odróżniałoby mnie od tego, co zwykle robi Fates. Myślę, że nam się to udało, ale tym razem chciałem być mroczniejszy i cięższy." - tłumaczy artysta. Od wybuchowego bombastycznego "Hands Of Time" oraz eleganckiego, ale i niepokojącego "Waiting For Some Sun", przez zwodniczo łagodny "Keep Wandering", aż po surowy, prog-metalowy walc "Closes", album "II" jest pełen koloru i charyzmy. Słowa Aldera majestatycznie przesuwają się po bogatych sceneriach, odsłaniając niespokojnego ducha i zbolałe serce. Gdzieniegdzie pojawia się okazjonalna iskra światła i nadziei. "Myślę, że piosenki są potężniejsze, a cała płyta pełna mroku. Wesołe piosenki nie są moją mocną stroną. Jestem szczęśliwym facetem, ale kiedy słucham muzyki, tak o tym nie myślę. Podążam w kierunku, w którym emocjonalnie ciągnie mnie muzyka" - wyjaśnia Alder. Ogromny, pełen wyrafinowanych szczegółów "II" opiera się na progmetalowej perfekcji. To próba podbicia naszych serc i umysłów, świadectwo czystej magii, która dzieje się za każdym razem, gdy śpiewa Ray Alder. Kiedy Fates Warning postanowił zawiesić swoją działalność (prawdopodobnie już na stałe), członkowie grupy postanowili skupić się na pobocznych projektach. I tak Ray Alder (wraz z Markiem Zonderem) wypuścił w zeszłym roku debiutancki krążek A-Z, w tym zaś uraczył nas drugim albumem solowym. Tak po prawdzie od wydania What the Water Wants (2019) niewiele się zmieniło. Wokalistę po raz kolejny wsparli Mike Abdow (gitara, bas), Tony Hernando (gitara, bas), Craig Anderson (perkusja) oraz Simone Mularoni (miks, mastering); z kolei samo wydawnictwo – zarówno muzycznie, jak i lirycznie – obraca się wokół wypracowanych konceptów. Na szczęście Alder jak nikt inny potrafi je odpowiednio oprawić i sprzedać. Ray w tekstach porusza tematy nieoczekiwanych zmian, samotności, ucieczki przed przeszłością oraz wewnętrznej otchłani; podpina je pod motywy deszczu (obmywania) czy czasu – generalnie jego chleb powszedni. Wciąż jednak pryncypalna okazuje się forma ich interpretacji. I pod tym względem Alder znów nie zawodzi – czuje liryki jak żaden inny wokalista rockowy; jego głos wciąż jest wyrazisty, szczery, pełen emocji. Facet naprawdę wdzięcznie się starzeje. A jak broni się sama muzyka? Choć Dwójka opiera się na podobnych schematach co poprzednik, to okazuje się jednak albumem lepiej ułożonym. Utwory na II bardziej się skrystalizowały – mniej tu skakania po gatunkach, więcej prog metalu skondensowanego z melodyjnym rockiem. W materiale nie zabrakło swoistych klasyków, wspartych agresywnymi riffami (Hands of Time, Silence the Enemy), ale też przestrzennych ballad (Keep Wandering), niekiedy przybierających oprawę iście lamentacyjną (rewelacyjny, otwierający krążek This Hollow Shell). Alderowi miejscami zdarzy się skręcić w stronę nośnych melodii, co doskonale słychać na porywających refrenami My Oblivion czy Passengers. Wciąż jednak mamy tu do czynienia z albumem stricte progresywnym – rozkochanym w latach 90. czy 00. – choć w kilku kompozycjach sięgającym po bardziej nowatorskie formy. Doskonałym tego przejawem jest Waiting for Some Sun – podszywający się pod elegijną balladę, która chwilę później ustępuje kwadratowym – wręcz djentowym – riffom, podlanym odrobiną elektroniki. Choć Hernando pokazuje na Dwójce imponujący warsztat, to drugą największą gwiazdą albumu okazuje się Mike Abdow. Muzyk od lat wspierający Fates Warning doskonale rozumie ekspresyjność Aldera – uzupełnia jego partie, wzbogaca kompozycje unikalną melodyką i solówkami. Swoją drogą nawet sam Andreson udowadnia, że potrafi wyjść ze sterylnego szablonu i zagrać coś ambitniejszego. Bębny nie były mocną stroną debiutu Aldera; w przypadku II widać poprawę, choć do zachwytów jeszcze im daleko. Kolejnymi udanymi strzałami okazały się Those Words I Bled oraz Changes. Ten pierwszy rozpoczynający się od chorusowego riffu, zręcznie zmieniający nastroje w liniach melodycznych (od chwytliwych po bardziej ponure, wręcz rozżalone). Drugi zaś – najdłuższy na płycie – ogląda się za późnymi ejtisami, dorzucając polifoniczne gitary i refren, który trudno będzie wyrzucić z głowy. W ramach bonusu Ray zaproponował akustyczną wersję This Hollow Shell – nie tak dobrą jak oryginał, zdecydowanie mniej rozkrzyczaną, ale stanowi przyjemne uzupełnienie wydawnictwa. Ray Alder na swoim nowym albumie po raz kolejny mierzy się z pustką. Co niektórzy mogą zarzucić mu tendencyjność i powielanie znajomych motywów, które przewijały się już w tekstach Theories of Flight (2016) Fates Warning. Nie zmienia to faktu, że muzyka to idealne pole do podjęcia mentalnej bitwy. Ray eksploruje bowiem sfery, które współczesny metal uznaje za łzawe i często je bagatelizuje. Na Dwójce wokalista zakotwicza jeszcze głębiej, bo opowiada o lękach egzystencji oraz syzyfowych próbach odzyskania kontroli nad życiem. To właśnie jego wrażliwość oraz umiejętność przekładania tak delikatnych tematów na rozrywkowe medium wpływa na pozytywny odbiór płyty, nawet jeśli trudno nazwać ją przełomem w gatunku. To kolejne udane wydawnictwo w dorobku Aldera – może i odrobinę za bardzo oglądające się za siebie, ale wciąż z dobrym zapleczem instrumentalnym, a przy tym zawodowo zaśpiewane i wyprodukowane. Jeśli więc byliście zawiedzeni piosenkowym A-Z, to II wypełni tę pustkę z nawiązką. Łukasz Jakubiak ...( TrackList )... 1. This Hollow Shell 06:02 2. My Oblivion 04:36 3. Hands Of Time 06:08 4. Waiting For Some Sun 04:29 5. Silence The Enemy 04:41 6. Keep Wandering 05:51 7. Those Words I Bled 05:51 8. Passengers 05:51 9. Changes 07:45 10. This Hollow Shell (Acoustic Version) - Bonus Track ...( Obsada )... Vocals - Ray Alder Drums - Craig Anderson Guitars - Michael Abdow, Tony Hernando Bass - Michael Abdow (tracks: 1, 2, 4, 6 to 8), Tony Hernando (tracks: 3, 5, 9) https://www.youtube.com/watch?v=hbOoZjzO_HM 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-21 10:17:49
Rozmiar: 410.07 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Od ponad trzech dekad uważany za jednego z najlepszych wokalistów muzyki ciężkiej, Ray Alder, jest potężną siłą twórczą. Jako wokalista gigantów progresywnego metalu, Fates Warning, miał wkład w wiele klasycznych albumów. Stał także na czele nowoczesnej progmetalowej ekipy Redemption, która nagrała pięć uznanych albumów. Swój głos dodał także do niezliczonych innych projektów. Ale pomimo tych wszystkich błyskotliwych triumfów, Alder wciąż odkrywa nowe terytoria. W 2019 roku po raz pierwszy odważył się wystąpić jako artysta solowy, wydając "What The Water Wants": kolekcję piosenek, napisaną wspólnie z Mikiem Abdowem (gitarzysta koncertowy Fates Warning) i Tonym Hernando ( Lords Of Black) oraz z długoletnim przyjacielem Craigiem Andersonem (Ignite, Crescent Shield) pełniącym obowiązki perkusisty. "What The Water Wants" brzmiał jak początek czegoś wyjątkowego, a Alder nigdy nie śpiewał lepiej. W 2023 roku Ray Alder jest w gotowości, by kontynuować swoją karierę solową. Po raz kolejny pisze muzykę z Abdowem i Hernando, a do miksów zaprasza Simone Mularoni (Rhapsody, Michael Romeo, DGM). Jego drugi album nosi tytuł po prostu "II", ale pod względem muzycznym jest to znacznie bardziej odkrywcze dzieło niż jego poprzednik. Wieloletni fani Raya Aldera będą tu rozkoszować się wyrafinowaną głębią piosenek. Rozpoczynający się nieskazitelnie rozbudowaną melodyką "This Hollow Shell" od razu daje odczuć, że mamy do czynienia z bardzo treściwą i zdefiniowaną kolekcją piosenek. Głęboki i melancholijny akcent olśniewa, przypomina jak niezwykle wysmakowana jest muzyka Aldera. "Piosenki na tym albumie są znacznie dłuższe. Poprzedni nie był taki ciężki. Wtedy szukałem czegoś innego, czegoś innego, co odróżniałoby mnie od tego, co zwykle robi Fates. Myślę, że nam się to udało, ale tym razem chciałem być mroczniejszy i cięższy." - tłumaczy artysta. Od wybuchowego bombastycznego "Hands Of Time" oraz eleganckiego, ale i niepokojącego "Waiting For Some Sun", przez zwodniczo łagodny "Keep Wandering", aż po surowy, prog-metalowy walc "Closes", album "II" jest pełen koloru i charyzmy. Słowa Aldera majestatycznie przesuwają się po bogatych sceneriach, odsłaniając niespokojnego ducha i zbolałe serce. Gdzieniegdzie pojawia się okazjonalna iskra światła i nadziei. "Myślę, że piosenki są potężniejsze, a cała płyta pełna mroku. Wesołe piosenki nie są moją mocną stroną. Jestem szczęśliwym facetem, ale kiedy słucham muzyki, tak o tym nie myślę. Podążam w kierunku, w którym emocjonalnie ciągnie mnie muzyka" - wyjaśnia Alder. Ogromny, pełen wyrafinowanych szczegółów "II" opiera się na progmetalowej perfekcji. To próba podbicia naszych serc i umysłów, świadectwo czystej magii, która dzieje się za każdym razem, gdy śpiewa Ray Alder. Kiedy Fates Warning postanowił zawiesić swoją działalność (prawdopodobnie już na stałe), członkowie grupy postanowili skupić się na pobocznych projektach. I tak Ray Alder (wraz z Markiem Zonderem) wypuścił w zeszłym roku debiutancki krążek A-Z, w tym zaś uraczył nas drugim albumem solowym. Tak po prawdzie od wydania What the Water Wants (2019) niewiele się zmieniło. Wokalistę po raz kolejny wsparli Mike Abdow (gitara, bas), Tony Hernando (gitara, bas), Craig Anderson (perkusja) oraz Simone Mularoni (miks, mastering); z kolei samo wydawnictwo – zarówno muzycznie, jak i lirycznie – obraca się wokół wypracowanych konceptów. Na szczęście Alder jak nikt inny potrafi je odpowiednio oprawić i sprzedać. Ray w tekstach porusza tematy nieoczekiwanych zmian, samotności, ucieczki przed przeszłością oraz wewnętrznej otchłani; podpina je pod motywy deszczu (obmywania) czy czasu – generalnie jego chleb powszedni. Wciąż jednak pryncypalna okazuje się forma ich interpretacji. I pod tym względem Alder znów nie zawodzi – czuje liryki jak żaden inny wokalista rockowy; jego głos wciąż jest wyrazisty, szczery, pełen emocji. Facet naprawdę wdzięcznie się starzeje. A jak broni się sama muzyka? Choć Dwójka opiera się na podobnych schematach co poprzednik, to okazuje się jednak albumem lepiej ułożonym. Utwory na II bardziej się skrystalizowały – mniej tu skakania po gatunkach, więcej prog metalu skondensowanego z melodyjnym rockiem. W materiale nie zabrakło swoistych klasyków, wspartych agresywnymi riffami (Hands of Time, Silence the Enemy), ale też przestrzennych ballad (Keep Wandering), niekiedy przybierających oprawę iście lamentacyjną (rewelacyjny, otwierający krążek This Hollow Shell). Alderowi miejscami zdarzy się skręcić w stronę nośnych melodii, co doskonale słychać na porywających refrenami My Oblivion czy Passengers. Wciąż jednak mamy tu do czynienia z albumem stricte progresywnym – rozkochanym w latach 90. czy 00. – choć w kilku kompozycjach sięgającym po bardziej nowatorskie formy. Doskonałym tego przejawem jest Waiting for Some Sun – podszywający się pod elegijną balladę, która chwilę później ustępuje kwadratowym – wręcz djentowym – riffom, podlanym odrobiną elektroniki. Choć Hernando pokazuje na Dwójce imponujący warsztat, to drugą największą gwiazdą albumu okazuje się Mike Abdow. Muzyk od lat wspierający Fates Warning doskonale rozumie ekspresyjność Aldera – uzupełnia jego partie, wzbogaca kompozycje unikalną melodyką i solówkami. Swoją drogą nawet sam Andreson udowadnia, że potrafi wyjść ze sterylnego szablonu i zagrać coś ambitniejszego. Bębny nie były mocną stroną debiutu Aldera; w przypadku II widać poprawę, choć do zachwytów jeszcze im daleko. Kolejnymi udanymi strzałami okazały się Those Words I Bled oraz Changes. Ten pierwszy rozpoczynający się od chorusowego riffu, zręcznie zmieniający nastroje w liniach melodycznych (od chwytliwych po bardziej ponure, wręcz rozżalone). Drugi zaś – najdłuższy na płycie – ogląda się za późnymi ejtisami, dorzucając polifoniczne gitary i refren, który trudno będzie wyrzucić z głowy. W ramach bonusu Ray zaproponował akustyczną wersję This Hollow Shell – nie tak dobrą jak oryginał, zdecydowanie mniej rozkrzyczaną, ale stanowi przyjemne uzupełnienie wydawnictwa. Ray Alder na swoim nowym albumie po raz kolejny mierzy się z pustką. Co niektórzy mogą zarzucić mu tendencyjność i powielanie znajomych motywów, które przewijały się już w tekstach Theories of Flight (2016) Fates Warning. Nie zmienia to faktu, że muzyka to idealne pole do podjęcia mentalnej bitwy. Ray eksploruje bowiem sfery, które współczesny metal uznaje za łzawe i często je bagatelizuje. Na Dwójce wokalista zakotwicza jeszcze głębiej, bo opowiada o lękach egzystencji oraz syzyfowych próbach odzyskania kontroli nad życiem. To właśnie jego wrażliwość oraz umiejętność przekładania tak delikatnych tematów na rozrywkowe medium wpływa na pozytywny odbiór płyty, nawet jeśli trudno nazwać ją przełomem w gatunku. To kolejne udane wydawnictwo w dorobku Aldera – może i odrobinę za bardzo oglądające się za siebie, ale wciąż z dobrym zapleczem instrumentalnym, a przy tym zawodowo zaśpiewane i wyprodukowane. Jeśli więc byliście zawiedzeni piosenkowym A-Z, to II wypełni tę pustkę z nawiązką. Łukasz Jakubiak ...( TrackList )... 1. This Hollow Shell 06:02 2. My Oblivion 04:36 3. Hands Of Time 06:08 4. Waiting For Some Sun 04:29 5. Silence The Enemy 04:41 6. Keep Wandering 05:51 7. Those Words I Bled 05:51 8. Passengers 05:51 9. Changes 07:45 10. This Hollow Shell (Acoustic Version) - Bonus Track ...( Obsada )... Vocals - Ray Alder Drums - Craig Anderson Guitars - Michael Abdow, Tony Hernando Bass - Michael Abdow (tracks: 1, 2, 4, 6 to 8), Tony Hernando (tracks: 3, 5, 9) https://www.youtube.com/watch?v=hbOoZjzO_HM 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-21 10:17:43
Rozmiar: 131.77 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
Opis
..::INFO::..
Artist: Opera Diabolicus Album: 1614 Year: 2012 Genre: Heavy Metal, Power Metal, Symphonic Metal Codec: FLAC (16 bits / 44 Khz tracks) Bitrate: Lossless Time: 53:54 Size: 387 MB ..::TRACK-LIST::.. 01. Overture (01:31) 02. The Gates (10:01) 03. Blood Countess Bathory (09:23) 04. The 13th Guest (07:27) 05. In Memoriam (02:42) 06. Mythos Lamia (06:45) 07. Forbidden (06:47) 08. Stone by Stone (09:18) ..::DODATKOWE-INFO::.. Do kompresowania plików używany jest WinRAR 6 Starsze wersje mogą pokazywać błąd przy rozpakowywaniu.
Seedów: 2
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-20 11:15:36
Rozmiar: 386.86 MB
Peerów: 0
Dodał: xdktkmhc
Opis
..::INFO::..
Artist: Opera Diabolicus Album: Death on a Pale Horse Year: 2021 Genre: Heavy Metal, Power Metal, Symphonic Metal Codec: FLAC (16 bits / 44 Khz tracks) Bitrate: Lossless Time: 59:08 Size: 428 MB ..::TRACK-LIST::.. 01. Listen Everybody (02:49) 02. Bring out Your Dead (05:24) 03. Second Coming (09:50) 04. Siren's Call (07:53) 05. Darkest Doom on the Brightest of Days (07:34) 06. A Song of Detestation (06:46) 07. Little Sister (03:05) 08. Night Demon (08:04) 09. At Nighttime (07:43) ..::DODATKOWE-INFO::.. Do kompresowania plików używany jest WinRAR 6 Starsze wersje mogą pokazywać błąd przy rozpakowywaniu.
Seedów: 2
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-20 11:15:34
Rozmiar: 427.73 MB
Peerów: 4
Dodał: xdktkmhc
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Dzięki temu albumowi grupa awansowała do najwyższej ligi polskiego rocka, z której nigdy już nie spadła. Na wydawnictwie znalazły się kultowe już dziś numery, bez których repertuar zespołu byłby o wiele uboższy. Ta płyta to jedno z najsilniejszych uderzeń na polskiej scenie w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku. ...( TrackList )... 1. Mój Dom 2:35 2. Płonę 3:58 3. California 3:53 4. Nie Zatrzymam Się 4:20 5. Bierz Mnie 3:34 6. Spadam 4:10 7. Nadzieja 3:37 8. Miłość I Nienawiść 3:55 9. Nowe Życie 4:35 10. Nie Uciekaj 3:56 11. Twój Cały Świat 1:15 ...( Obsada )... Kuba Płucisz Piotr Łukaszewski Piotr Sujka Wojtek Owczarek Artur Gadowski https://www.youtube.com/watch?v=ooQ_cAETNyo 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-18 12:20:35
Rozmiar: 286.77 MB
Peerów: 3
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Dzięki temu albumowi grupa awansowała do najwyższej ligi polskiego rocka, z której nigdy już nie spadła. Na wydawnictwie znalazły się kultowe już dziś numery, bez których repertuar zespołu byłby o wiele uboższy. Ta płyta to jedno z najsilniejszych uderzeń na polskiej scenie w latach dziewięćdziesiątych dwudziestego wieku. ...( TrackList )... 1. Mój Dom 2:35 2. Płonę 3:58 3. California 3:53 4. Nie Zatrzymam Się 4:20 5. Bierz Mnie 3:34 6. Spadam 4:10 7. Nadzieja 3:37 8. Miłość I Nienawiść 3:55 9. Nowe Życie 4:35 10. Nie Uciekaj 3:56 11. Twój Cały Świat 1:15 ...( Obsada )... Kuba Płucisz Piotr Łukaszewski Piotr Sujka Wojtek Owczarek Artur Gadowski https://www.youtube.com/watch?v=ooQ_cAETNyo 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 6
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-18 12:20:18
Rozmiar: 94.08 MB
Peerów: 18
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Po odejściu wieloletniego lidera, Timo Tolkkiego, zespół Stratovarius bynajmniej nie spuścił z tonu. Nemesis to już trzecia płyta zespołu nagrana z nowym gitarzystą Matiasem Kupiainenem. Ze starej ekipy, która odniosła sukces w latach 90. zostali już tylko wokalista Timo Kotipelto i szwedzki klawiszowiec Jens Johansson. Nie ma już w grupie natomiast perkusisty Jorga Michaela, który z powodów osobistych opuścił szeregi zespołu i został zastąpiony przez Rolfa Pilve. Słuchając płyt nagranych z Kupiainenem wyraźnie można wyczuć, że otwarty jest nowy muzyczny rozdział w historii fińskiego kwintetu. Nawet średnio zorientowany słuchacz po pobieżnym przesłuchaniu dyskografii zespołu bez problemu wydzieli trzy płyty nagrane po odejściu Tolkkiego. Gitara rytmiczna brzmi bardziej agresywnie i utwory mają bardziej heavymetalowy charakter, choć nie zrezygnowano z dużej ilości klawiszy, a wręcz przeciwnie, Jens Johansson dokłada wszelkich starań, aby podkreślić swoją rolę w zespole, akompaniując i grając dużą ilość solówek. Perkusja nie jest już tak gęsta, zwłaszcza jeśli chodzi o używanie "stopek", utwory nie są już takie patetyczne. Osobną sprawą jest też śpiew Kotipelto, który mniej balansuje na wysokich rejestrach, śpiewa bardziej drapieżnie, rzadko wraca do maniery z "przeciąganiem" głosek. Nie ma na tym albumie progresywnych zapędów. W utworach owszem sporo się dzieje, ale budowa kompozycji jest bardziej zwarta. Zrezygnowano nawet z tego jednego, bardziej rozbudowanego numeru, jakim była zwykle kompozycja tytułowa. Tutejszy Nemesis trwa zaledwie sześć i pół minuty i próżno tu szukać złożoności znanej z Destiny, Visions, nie mówiąc już o Elysium z poprzedniego albumu. Szczególne wrażenie zrobił na mnie promujący album na singlu Unbreakable. Jest tu patent znany już z poprzednich albumów - mocny, dynamiczny gitarowy riff połączony z klawiszami, jest kapitalna moc, przebojowość i mile łechcąca ucho gitarowa kotłowanina w drugiej części. W agresywnym Stand My Ground pojawiają się nowoczesne, elektroniczne akcenty, Halcyon Days oferuje mroczny, odjazdowy klimat, a If the Story Is Over to urocza, podniosła ballada. Ogólnie roi się od doskonałych refrenów, na czele z Unbreakable, ale też Out of the Fog, Dragons, Nemesis... Chciało by się wymienić praktycznie wszystkie tytuły. I nawet we wspomnianym już Stand My Ground nie brak bardzo śpiewnego refrenu. Sporo wpleciono też na tym albumie różnego rodzaju chórów. Trochę natomiast zapędzili się w Fantasy, gdzie skoczny klawiszowy motyw łączy się z dynamicznym riffem w taki sposób, że wychodzi z tego taki disco-metal. I w zasadzie jest to jedyny numer, który nieco irytuje. W ostatnich latach można odnieść wrażenie, że Stratovarius nieco zbliżył się brzmieniowo do innej legendy power metalu, Helloween, którzy w latach 90. stanowili wręcz przeciwny biegun, jeśli chodzi o brzmienie w obrębie tego samego gatunku. Teraz z jednej strony Stratovarius zaczął grać agresywniej, wykorzystując "brudniejsze" brzmienie gitar, z kolei Helloween częściej korzysta z instrumentów klawiszowych. Dla wielu fanów power metalu, pewnie jest to wada, bo Finowie największą popularność zdobyli w drugiej połowie lat 90., kiedy grali dość miękko, sterylnie i bardzo, bardzo szybko. Dla mnie to jednak Nemesis to najlepsza odsłona Stratovarius od czasu płyty Visions z 1997 roku. Polecam! Marcin Budyn ...( TrackList )... 1. Abandon 2. Unbreakable 3. Stand My Ground 4. Halcyon Days 5. Fantasy 6. Out Of The Fog 7. Castles In The Air 8. Dragons 9. One Must Fall 10. If The Story Is Over 11. Nemesis ...( Obsada )... Timo Kotipelto - vocals Matias Kupiainen - guitar, mixing, production Jens Johansson - keyboard Rolf Pilve - drums Lauri Porra - bass Jani Liimatainen - acoustic guitar, background vocals Joakin Jokela - whistling background vocals by the 'Shark Finns' - Susana Koski, Anna Maria Parkkinen, Anna-Maija Jalkenen, Alexa Leroux, Tipe Johnson, Hepa Waara, Ari Sievälä, James Lascelles, Dane Stefaniuk, Koop Arponen https://www.youtube.com/watch?v=QLYddrVqJkA 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 6
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-18 11:23:24
Rozmiar: 432.95 MB
Peerów: 18
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Po odejściu wieloletniego lidera, Timo Tolkkiego, zespół Stratovarius bynajmniej nie spuścił z tonu. Nemesis to już trzecia płyta zespołu nagrana z nowym gitarzystą Matiasem Kupiainenem. Ze starej ekipy, która odniosła sukces w latach 90. zostali już tylko wokalista Timo Kotipelto i szwedzki klawiszowiec Jens Johansson. Nie ma już w grupie natomiast perkusisty Jorga Michaela, który z powodów osobistych opuścił szeregi zespołu i został zastąpiony przez Rolfa Pilve. Słuchając płyt nagranych z Kupiainenem wyraźnie można wyczuć, że otwarty jest nowy muzyczny rozdział w historii fińskiego kwintetu. Nawet średnio zorientowany słuchacz po pobieżnym przesłuchaniu dyskografii zespołu bez problemu wydzieli trzy płyty nagrane po odejściu Tolkkiego. Gitara rytmiczna brzmi bardziej agresywnie i utwory mają bardziej heavymetalowy charakter, choć nie zrezygnowano z dużej ilości klawiszy, a wręcz przeciwnie, Jens Johansson dokłada wszelkich starań, aby podkreślić swoją rolę w zespole, akompaniując i grając dużą ilość solówek. Perkusja nie jest już tak gęsta, zwłaszcza jeśli chodzi o używanie "stopek", utwory nie są już takie patetyczne. Osobną sprawą jest też śpiew Kotipelto, który mniej balansuje na wysokich rejestrach, śpiewa bardziej drapieżnie, rzadko wraca do maniery z "przeciąganiem" głosek. Nie ma na tym albumie progresywnych zapędów. W utworach owszem sporo się dzieje, ale budowa kompozycji jest bardziej zwarta. Zrezygnowano nawet z tego jednego, bardziej rozbudowanego numeru, jakim była zwykle kompozycja tytułowa. Tutejszy Nemesis trwa zaledwie sześć i pół minuty i próżno tu szukać złożoności znanej z Destiny, Visions, nie mówiąc już o Elysium z poprzedniego albumu. Szczególne wrażenie zrobił na mnie promujący album na singlu Unbreakable. Jest tu patent znany już z poprzednich albumów - mocny, dynamiczny gitarowy riff połączony z klawiszami, jest kapitalna moc, przebojowość i mile łechcąca ucho gitarowa kotłowanina w drugiej części. W agresywnym Stand My Ground pojawiają się nowoczesne, elektroniczne akcenty, Halcyon Days oferuje mroczny, odjazdowy klimat, a If the Story Is Over to urocza, podniosła ballada. Ogólnie roi się od doskonałych refrenów, na czele z Unbreakable, ale też Out of the Fog, Dragons, Nemesis... Chciało by się wymienić praktycznie wszystkie tytuły. I nawet we wspomnianym już Stand My Ground nie brak bardzo śpiewnego refrenu. Sporo wpleciono też na tym albumie różnego rodzaju chórów. Trochę natomiast zapędzili się w Fantasy, gdzie skoczny klawiszowy motyw łączy się z dynamicznym riffem w taki sposób, że wychodzi z tego taki disco-metal. I w zasadzie jest to jedyny numer, który nieco irytuje. W ostatnich latach można odnieść wrażenie, że Stratovarius nieco zbliżył się brzmieniowo do innej legendy power metalu, Helloween, którzy w latach 90. stanowili wręcz przeciwny biegun, jeśli chodzi o brzmienie w obrębie tego samego gatunku. Teraz z jednej strony Stratovarius zaczął grać agresywniej, wykorzystując "brudniejsze" brzmienie gitar, z kolei Helloween częściej korzysta z instrumentów klawiszowych. Dla wielu fanów power metalu, pewnie jest to wada, bo Finowie największą popularność zdobyli w drugiej połowie lat 90., kiedy grali dość miękko, sterylnie i bardzo, bardzo szybko. Dla mnie to jednak Nemesis to najlepsza odsłona Stratovarius od czasu płyty Visions z 1997 roku. Polecam! Marcin Budyn ...( TrackList )... 1. Abandon 2. Unbreakable 3. Stand My Ground 4. Halcyon Days 5. Fantasy 6. Out Of The Fog 7. Castles In The Air 8. Dragons 9. One Must Fall 10. If The Story Is Over 11. Nemesis ...( Obsada )... Timo Kotipelto - vocals Matias Kupiainen - guitar, mixing, production Jens Johansson - keyboard Rolf Pilve - drums Lauri Porra - bass Jani Liimatainen - acoustic guitar, background vocals Joakin Jokela - whistling background vocals by the 'Shark Finns' - Susana Koski, Anna Maria Parkkinen, Anna-Maija Jalkenen, Alexa Leroux, Tipe Johnson, Hepa Waara, Ari Sievälä, James Lascelles, Dane Stefaniuk, Koop Arponen https://www.youtube.com/watch?v=QLYddrVqJkA 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 9
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-18 11:23:17
Rozmiar: 134.72 MB
Peerów: 19
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Rewelacja! Limitowany do 500 egzemplarzy CD zawierający rzadkie, bądź trudno dostępne, singlowe, bądź kompilacyjne nagrania zespołu zrealizowane w latach 1978-1981 z pierwszym wokalistą. Ja jestem ze starej szkoły, która bardziej ceni sobie Paula Di'Anno niż (doskonałego skądinąd) Bruce'e Dickinsona, a dwa pierwsze albumy nigdy nie zostaną pobite przez późniejsze tytuły... Przede wszystkim największą wartość mają kawałki z legendarnej EP-ki 'The Soundhouse Tapes' - wydanej prywatnie w 1979 roku przez zespół nakładem własnej wytwórni Rock Hard w ilości 5000 sztuk i dzisiaj w idealnym stanie wartej nawet do 2000 euro. Jedyna oficjalna wersja CD (będąca repliką winylu w rudej tekturce - tak jak na okładce niniejszego CD) ukazała się w 2002 roku w nakładzie 666 egzemplarzy i dostępna była wyłącznie dla tych szczęśliwców, którzy wysłali kupony z zakupu wszystkich reedycji na CD wraz z dodatkową kwotą... 6.66 dolarów. CD z trzema utworami widziałem w eBayu sprzedawany za 500-600 dolarów, więc chyba warto zaryzykować zakup tego CD! Dodatkowo umieszczono mnóstwo kapitalnych, koncertowych i studyjnych nagrań z singli, EPek i kompilacji, które od lat są trudno dostępne na CD, m.in. cały maxi 'Maiden Japan' (w wersji pięcioutworowej), bardzo rzadką wersję demo 'Running Free' (znaną z niemieckiego singla EMI z 1980 roku) czy pochodzący z tej samej sesji co TST utwór 'Strange World'. Booklet zawiera m.in. kopię tyłu EP-ki (wraz z oryginalnym wycięciem na górze) oraz reprodukcje pełnych okładek wczesnych singli! Dźwięk jest rewelacyjny - nawet nieco lepszy niż na starych edycjach! ...( TrackList )... 1. Iron Maiden 4:00 2. Invasion 3:08 3. Prowler 4:20 4. Strange World 5:20 5. Sanctuary 3:31 6. Wrathchild 3:05 7. Sanctuary 3:39 8. Running Free 3:00 9. Burning Ambition 2:39 10. Drifter 6:02 11. I've Got The Fire 2:51 12. Women In Uniform 3:08 13. Invasion 2:36 14. Phantom Of The Opera 7:12 15. Sanctuary 4:20 16. Running Free 3:18 17. Remember Tomorrow 5:27 18. Wrathchild 2:53 19. Killers 5:05 20. Innocent Exile 3:44 Tracks 1 to 4 recorded at Spaceward Studios, Cambridge on 31st December 1978. Tracks 1 to 3 released privately as The Soundhouse Tapes on 9th October 1979. Track 4 appeared on Best Of The Beast in September 1996. Track 5 recorded at BBC Maida Vale Studios, London for the Friday Night Rock Show on 14th November 1979. Tracks 6 and 7 recorded at EMI Studios London on 24th October 1979. Released on Metal For Muthas on 15th February 1980. Tracks 8 and 9 recorded at Wessex Sound Studios on 25th and 26th November 1979. Track 8 originally released (by mistake) on Axe Attack. Track 9 released as a B-side of Running Free on 8th February 1980. Tracks 10 and 11 recorded live at Marquee Club, London on 3rd April. Both released as B-sides of Sanctuary on 23rd May 1980. Tracks 12 and 13 recorded at Battery Studios, London in the summer of 1980. Both released on Women In Uniform on 27th October 1980. Tracks 14 and 15 recorded live at Marquee Club, London on 4th July 1980. Track 14 released as a B-side on the 12-inch versions of Women In Uniform on 27th October 1980. Track 15 released on Live!! + One November 1980. Tracks 16 to 20 recorded at Kosei Nenkin Hall, Nagoya on 23rd May 1981. Originally released as Maiden Japan in September 1981. ...( Obsada )... Bass, Backing Vocals - Steve Harris Drums - Clive Burr (tracks: 10 to 20), Doug Sampson (tracks: 1 to 9) Guitar [Guitars] - Dave Murray, Tony Parsons (tracks: 5 to 7) Guitar [Guitars], Backing Vocals - Adrian Smith (tracks: 16 to 20), Dennis Stratton (tracks: 10 to 15) Lead Vocals - Paul Di'Anno https://www.youtube.com/watch?v=owPOCg_Zj5Y 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 9
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-14 17:18:26
Rozmiar: 587.60 MB
Peerów: 1
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... Rewelacja! Limitowany do 500 egzemplarzy CD zawierający rzadkie, bądź trudno dostępne, singlowe, bądź kompilacyjne nagrania zespołu zrealizowane w latach 1978-1981 z pierwszym wokalistą. Ja jestem ze starej szkoły, która bardziej ceni sobie Paula Di'Anno niż (doskonałego skądinąd) Bruce'e Dickinsona, a dwa pierwsze albumy nigdy nie zostaną pobite przez późniejsze tytuły... Przede wszystkim największą wartość mają kawałki z legendarnej EP-ki 'The Soundhouse Tapes' - wydanej prywatnie w 1979 roku przez zespół nakładem własnej wytwórni Rock Hard w ilości 5000 sztuk i dzisiaj w idealnym stanie wartej nawet do 2000 euro. Jedyna oficjalna wersja CD (będąca repliką winylu w rudej tekturce - tak jak na okładce niniejszego CD) ukazała się w 2002 roku w nakładzie 666 egzemplarzy i dostępna była wyłącznie dla tych szczęśliwców, którzy wysłali kupony z zakupu wszystkich reedycji na CD wraz z dodatkową kwotą... 6.66 dolarów. CD z trzema utworami widziałem w eBayu sprzedawany za 500-600 dolarów, więc chyba warto zaryzykować zakup tego CD! Dodatkowo umieszczono mnóstwo kapitalnych, koncertowych i studyjnych nagrań z singli, EPek i kompilacji, które od lat są trudno dostępne na CD, m.in. cały maxi 'Maiden Japan' (w wersji pięcioutworowej), bardzo rzadką wersję demo 'Running Free' (znaną z niemieckiego singla EMI z 1980 roku) czy pochodzący z tej samej sesji co TST utwór 'Strange World'. Booklet zawiera m.in. kopię tyłu EP-ki (wraz z oryginalnym wycięciem na górze) oraz reprodukcje pełnych okładek wczesnych singli! Dźwięk jest rewelacyjny - nawet nieco lepszy niż na starych edycjach! ...( TrackList )... 1. Iron Maiden 4:00 2. Invasion 3:08 3. Prowler 4:20 4. Strange World 5:20 5. Sanctuary 3:31 6. Wrathchild 3:05 7. Sanctuary 3:39 8. Running Free 3:00 9. Burning Ambition 2:39 10. Drifter 6:02 11. I've Got The Fire 2:51 12. Women In Uniform 3:08 13. Invasion 2:36 14. Phantom Of The Opera 7:12 15. Sanctuary 4:20 16. Running Free 3:18 17. Remember Tomorrow 5:27 18. Wrathchild 2:53 19. Killers 5:05 20. Innocent Exile 3:44 Tracks 1 to 4 recorded at Spaceward Studios, Cambridge on 31st December 1978. Tracks 1 to 3 released privately as The Soundhouse Tapes on 9th October 1979. Track 4 appeared on Best Of The Beast in September 1996. Track 5 recorded at BBC Maida Vale Studios, London for the Friday Night Rock Show on 14th November 1979. Tracks 6 and 7 recorded at EMI Studios London on 24th October 1979. Released on Metal For Muthas on 15th February 1980. Tracks 8 and 9 recorded at Wessex Sound Studios on 25th and 26th November 1979. Track 8 originally released (by mistake) on Axe Attack. Track 9 released as a B-side of Running Free on 8th February 1980. Tracks 10 and 11 recorded live at Marquee Club, London on 3rd April. Both released as B-sides of Sanctuary on 23rd May 1980. Tracks 12 and 13 recorded at Battery Studios, London in the summer of 1980. Both released on Women In Uniform on 27th October 1980. Tracks 14 and 15 recorded live at Marquee Club, London on 4th July 1980. Track 14 released as a B-side on the 12-inch versions of Women In Uniform on 27th October 1980. Track 15 released on Live!! + One November 1980. Tracks 16 to 20 recorded at Kosei Nenkin Hall, Nagoya on 23rd May 1981. Originally released as Maiden Japan in September 1981. ...( Obsada )... Bass, Backing Vocals - Steve Harris Drums - Clive Burr (tracks: 10 to 20), Doug Sampson (tracks: 1 to 9) Guitar [Guitars] - Dave Murray, Tony Parsons (tracks: 5 to 7) Guitar [Guitars], Backing Vocals - Adrian Smith (tracks: 16 to 20), Dennis Stratton (tracks: 10 to 15) Lead Vocals - Paul Di'Anno https://www.youtube.com/watch?v=owPOCg_Zj5Y 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 16
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-14 17:18:19
Rozmiar: 183.33 MB
Peerów: 7
Dodał: Uploader
Opis
...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI...
...( Opis )... 'Projections...' jawi się jako bardzo mocna pozycja w swojej kategorii wagowej. Oczywiście, do rozmachu powiedzmy Ayeron jeszcze trochę brakuje, ale moim skromnym zdaniem płyta kasuje w przedbiegach 90% rodzimych produkcji np. spod znaku Lynx music. "Projections from the Past" to debiutancki album, pochodzącej z Opoczna grupy Subterfuge. Spoglądając na tracklistę od razu można się domyślić tego, co usłyszymy po włożeniu do odtwarzacza. Dwie płytki, długie tytuły, czas trwania numerów w okolicy 6 minut: będzie prog-metal. Wydawnictwo w wersji fizycznej robi bardzo dobre wrażenie. Klasyczny artwork (namalowany, a nie stworzony w PhotoShopie) prezentuje się bardzo ładnie. A po rozłożeniu digipaka otrzymamy dostęp do klimatycznej, przyklejonej na stałe książeczki z tekstami oraz rysunkami, nawiązującymi do poszczególnych kompozycji. Zarówno zespół, jak i wydawca w postaci Kameleon Records poważnie podeszli do tematu, dzięki czemu "Projections from the Past" naprawdę cieszy oko. Debiutancki album Subterfuge jest pokaźnych rozmiarów concept-albumem, opowiadającym historię człowieka, który, rozczarowany otaczającą go rzeczywistością, postanawia wziąć udział w eksperymencie naukowym. Zostaje on poddany hibernacji, by obudzić się w "nowym, nieznanym świecie". Po otworzeniu oczu nie witają go jednak tłumy dziennikarzy i naukowców z gratulacjami i szampanem. Bohater zastaje zrujnowany wojną atomową świat, rządzony przez kobie... znaczy się, zmutowane zwierzęta. Wędrując przez pustkowia wspomina dawne życie i w końcu dociera do "Miejsca" - ostatniego bastionu ludzkości. Oaza na pustyni? Niekoniecznie, gdyż miasto okazuje się być rządzone przez "zbawiciela lub tyrana", a finał próby jego obalenia okaże się dość nieoczywisty i... gorzki. Ta ciekawa historia nie znajdzie jednak na krążku swojego ostatecznego zakończenia. Album "Projections from the Past" przewidziany jest bowiem jako początek trylogii, tak więc trzeba się nastawić na to, że nie wszystkie wątki doczekają się tutaj odpowiedniego rozwinięcia, nie wszystkie kwestie zostaną również wyjaśnione. Teksty zawarte na krążku wyśpiewują nam Mateusz Drzewicz oraz Kinga Lis. Najwięcej do powiedzenia ma tutaj oczywiście wokalista znany z Hellhaim czy Divine Weep, który wciela się w postać głównego bohatera. 28-letni warszawiak stara się wykorzystać pełną skalę swego głosu. Kiedy trzeba osiąga niemal "halfordowe" rejestry ("Vicious Machine"), innym razem śpiewa zaskakująco delikatnie ("Dead Demons"), tylko po to, by innych fragmentach zaatakować wściekłymi growlami i screamami ("Like a Ghost", "Sinful Dreams", "Mountain of Doom"). Kinga też w tyle nie zostaje, choć z uwagi na historię dostała oczywiście mniej czasu antenowego. Niekiedy śpiewa dłuższe fragmenty tekstu (m.in. "Sinflul Dreams", "The Place", "World in Red"), miejscami robi za chórki. W niektórych kompozycjach jej partie fajnie przeplatają się z tymi od Mateusza (zaskakująco agresywnie zaśpiewany "Puppets of the Creator"). Wokalnie dużo się na tym krążku dzieje, ale niekiedy słychać jak duet ten męczy się z utrzymaniem melodyjności. Odnoszę wrażenie, że w niektórych tekstach mamy po prostu za dużo słów. Liczę więc na to, że główny kompozytor, a więc Tyberiusz Słodkiewicz w drugiej części odnajdzie ten "złoty środek" pomiędzy formą a treścią. Muzycznie na debiutanckim albumie Subterfuge również sporo się dzieje. Krążek zawiera ponad 80 minut dźwięków, zamkniętych co prawda w szafce z progresywnym metalem, ale też nie bojących się czerpać inspiracji z innych, mniej głośnych gatunków muzycznych. Otrzymamy więc i heavy metalowe fragmenty (np. "Nuclear Cage" lub "Vicious Machine"), połamane rytmy i liczne zmiany tempa ("Like a Ghost", "Now It's Clear"), niemal deathowe zagrywki ("Mountain of Doom"). Ponadto usłyszymy... partie skrzypiec ("World in Red"), popisy gry na saksofonie ("Like a Ghost", "Sinful Dreams") czy cudownie "ejtisowe" klawisze w "Projections from the Past". Każda z kompozycji stara się być inna i w jakiś sposób się wyróżnić. Na nudę narzekać więc nie można, tym bardziej, że muzycy dają z siebie wszystko. Solówki są ciekawe i przemyślane ("Vicious Machine"!) a sekcja rytmiczna chodzi jak w zegarku (brawa dla Bartka Grochulskiego za pracę w "Darkness" czy "40 Silver Coins"). Następnym razem trzeba jednak dłużej posiedzieć nad masteringiem, gdyż miejscami brzmi to wszystko dość surowo. Brakuje przestrzeni, oddechu, a niektóre partie instrumentów gubią się pod naporem zbyt głośnych wokali i gitar (zwłaszcza bas jest tutaj mocno pokrzywdzony). "Projections from the Past" pomimo pewnych drobnych mankamentów jest jednak ciekawą propozycją dla fanów ambitniejszych form metalu. Ta post-apokaliptyczna opowieść potrafi wciągnąć i zaskoczyć słuchacza nieoczywistymi partiami czy muzycznymi zwrotami akcji. I mimo że miks całości pozostawia wiele do życzenia, a i nad rytmicznością i melodyjnością tekstów można by było jeszcze popracować, to można to ekipie Subterfuge wybaczyć. W końcu to jej debiut - wiadomo, że idealnie być przecież nie może. Jestem bardzo ciekawy tego, co usłyszę na kolejnym krążku grupy. Druga część trylogii, zatytułowana "Prometheus", jest już prawie gotowa. Ja czekam, a Was zachęcam do zapoznania się z "Projections from the Past", zwłaszcza w formie ładnego digipaka od Kameleon Records. Tomasz Michalski https://www.rockarea.pl/recenzje/subterfuge-2018-reflections-from-the-past/ “We are the puppets with the illusion of freedom” A line taken from one of the songs of this conceptual album, which I have the honor of presenting to you. It’s a glimpse into the mind of a genius of the broken, whose “Projections from the Past” is the first act of the album. “Projections from the Past” is an album that tells the story of an ordinary man who’s tired of the reality surrounding him and decides to take part in a project, which aims to achieve the survival of the human race. Our lost soul agrees to hibernates, adrift in time to seek the unknown…. This album is a journey into a twisted nightmare of our future, where humanity is lost in the dark after the nuclear apocalypse, huddled around the dying of the light. Our lost soul adrift in time awakes to the hangover of humanity, who tries to lead a normal life in the empty shell of the last city called “The Place”. The last shreds of civilization fight for survival not only with the surrounding hordes of bloodthirsty monsters, the evil mutation of the darkness that hides at the heart of mankind and the rain of atomic bombs. The Place is ruled by a faceless ruthless tyrant and creator of the project, the mysterious Professor X. I’d like to invite you to come away with me through a musical journey the world of the future, for us today completely strange, abstract and scary. Glimpse the gloom of the future, let the music take you through time and space into unknown, get to know the story of an ordinary person, maybe this story is a story of all of us…. https://www.youtube.com/watch?v=rjfV8WiwngI ...( TrackList )... CD 1: 1. World Demise - Into Unknown 01:41 2. Nuclear Cage - Awakening 06:16 3. World in Red - New Order 05:03 4. Projections from the Past - Ruins of the Past 06:50 5. Like a Ghost - A Journey 03:51 6. Sinful Dreams - Love That Won't Come Back (Retrospection) 04:48 7. Darkness - Loss (Retrospection) 05:58 8. Vicious Machines - Stained in Blood (Retrospection) 06:10 CD 2: 1. The Place - City of Big Brother 08:02 2. Puppets of the Creator - A Day in a City 06:13 3. Dead Demons - Deadfall 04:11 4. Now It's Clear - Presence of Mind 06:22 5. Stardust - Overthrown 04:22 6. 30 Silver Coins - Betrayal 07:30 7. Mountain of Doom - Battle 03:06 8. Lost in Time - Frozen Again 01:36 ...( Obsada )... Vocals, Violin - Kinga Lis Vocals - Mateusz Drzewicz Guitar, Music By, Lyrics By - Tyberiusz Słodkiewicz Keyboards - Adam Nowak Saxophone - Piotr Grąbkowski Bass Guitar, Producer, Recorded By, Mixed By, Mastered By - Witek Nowak Drums - Bartek Grochulski https://www.youtube.com/watch?v=pCMt7Dr7CIs 'Głupi ludzie wierzą w głupie bzdury, Mądrzy ludzie wierzą w mądre bzdury' Ch*j w kaprawe oko dla nazioli, homofobów, mizoginów, kleru i polityków! Specjalny ch*j dla JPII! SEED 14:30-23:00. POLECAM!!!
Seedów: 4
Komentarze: 0
Data dodania:
2023-06-12 18:20:55
Rozmiar: 626.08 MB
Peerów: 0
Dodał: Uploader
|